Maca- Lepidium meyenii Walpers

lokalnie:Ayak chichira,ayuk willku,mace,maino,pepper gras,pervian ginseng.

Jest to bardzo ciekawa roślina która rosła niegdyś w całych Andach, obecnie jedynie w niektórych regionach Peru na wysokości ponad 3500 m n.p.m.a nawet pwyżej4500 m. Rośnie w strefie zwanej „suni’ oraz „puna” w której niskie temperatury od +15 do -25 stopni cel i to czasem w ciągu paru dni lub nawet jednej doby, i silne wiatry nie pozwalają na wzrost większości innych roślin (departamenty Junin,Selva Central i Pasco).Do celów leczniczych używa się kożeń .Liście zaś stanowią doskonałą paszę dla zwieżąt.Swieże kożenie zawierają do 75% wody podczas gdy w wysuszonych jest jej tyko 10%.W pozostałej masie zależnie od odmiany znajduje się 10-13% wysoko wartościowych białek 25-28% węglowodanów 8,5% błonnika ponad 2% tłuszczów oraz prawie 5% minerałów.Zawiera też znczna ilość aminokwasów,w tym niezbędnych, a żelaza i wapnia jest w nich więcej niż ziemniakach Camote(podłużny o ciemnym zabarwieniu w srodku koloru od jasnno różowego do buraczkowego bardzo smaczny i pożywny)

Spośród kwasów tłuszczowych w największej ilości znajduje się kwas linolowy,palmitynowy i olejowy.Ponadto sterole (sitosterol,kampesterol,ergosterol,brassikasterol i ergostadionel)Witaminy (A,B1,B6,B12,E.) sole mineralne i minerały Ponadto sud,potas,magnez,łatwo przyswajalny wapń,fosfor,żelazo,chrom,bor,cynk,aluminium,jod,,tak potrzebny krzem, bizmut (Ca.Fe,Cu,Zn. Mn,K.Na,J} Także glukozynolyty (gilkozydowe połączenia siarkowe} oraz biologicznie aktywne aromatyczne izoticyjaniany (olejki gorczyczne) w tym pemetoksybenzylowy, po za tym leukoantocyjaniany,garbniki,saponiny,taniny,terponoidy,steroidy, tak poszukiwane przez sportowców,saponiny,taniny,prostoglandyny,naturalne estrogeny i trujterpeny. A wiec prawie wszystko jedynie czego nima małe ilości to witamina C Odkryto także 4 nie do końca poznane związki o harakterze alkaloidów,które wykazują właściwości stymulujące na żeński i męski układ rozrodczy(prowadzona wyniki na zwirzętach i ludziach jednak szczegółowe wyniki nie są jeszcze mi znane).

W celach użytkowych stosuje się świeże lub sproszkowane korzenie Maca,jak również maceracje z tego spożądzone.Ma duże włściwości odżywcze zwłaszcza w górach i w stanach nidożywienia oraz anemji,wzrostu i ciąży,laktycji,a także w celu zwiększenia płodności u ludzi i zwierząt hodowlanych ( za co odpowiedzialne mogą być glukozynolaty,izotiocyjaniany i związki alkaloidów oraz perkursory hormonalne) jest to doskonały środek imunostymulujący,wspomagający leczenie grużlicy oraz raka.Ponadto wspomaga pamięć i zdolność uczenia się.Dodatkowo jest doskonałym środkiem energetyzującym ,wspomaga wytrzymałość wraz z liścmi Coca zwłaszcza w trudnym wysokogórskim klimacie.Zwieksza i przyśpiesza budowę masy mięśniowej(aktywność zawartych steroli jest podobna do działania sterydów anabolicznych),w leczeniu przewlekłego zmęczenia,jak również nieregularnego miesiączkowania i zabużeń hormonalnych w tym związanych z monopauzą i andropauzą.Na także działanie antydepresyjne oraz przyśpiesza gojenie się ran.O stosunkowo silnym działaniu bakterjostatycznym i fugistatycznym macy decyduje spora zawartość olejków gorczycznych zwłaszcza w świeżych kożeniach. Jest byliną, której część nadziemna - łodyga - liczy sobie kilkanaście centymetrów długości, a część podziemna - bulwa o średnicy od 2 do 6 centymetrów, która jest użytkową częścią rośliny - ma kształt rzodkiewki. Każda z istniejących odmian tej rośliny wyróżnia się charakterystyczną barwą bulw - od przypominającej kolor ziemniaka, szarej poprzez białą, żółtą, biało-żółtą, przez biało-różową do biało-purpurowej i czerwonej. . Po 6-7 miesiącach od wysiewu maca (wym. maka) jest dojrzała do zbiorów. Z tym że Maca czerwona owocuje co 4 lata.Jest odmiana najdroższa i rośnie powyżej 4 tyś. m Peruwiańscy Indianie stosują od wieków Lepidium meyenii -Macę jako srodek co przeciwdziała bezsenności i osteoporozie - w wielu przypadkach eliminuje jej skutki. Stosowanie maki zaleca się też w okresie starczym. Posiada też działanie przeciwartretyczne. W wielu szpitalach aplikuje się ją jako środek przeciw ogólnemu wyniszczeniu organizmu chorym na AIDS lub po hemio i radio trapi. W celach użytkowych stosuje się świeże lub sproszkowane korzenie maca, jak również maceracje z korzeni sporządzone. W medycynie ludowej preparaty maca stosowane są bardzo często z różnych wskazań, a głównie z powodu właściwości odżywczych, ze względu na dużą zawartość pełnowartościowego białka, aminokwasów egzogennych, witamin, minerałów i steroli, szczególnie w stanach niedożywienia, wzrostu, ciąży, laktacji, a także w celu zwiększenia płodności u ludzi i zwierząt domowych i hodowlanych (za co odpowiedzialne mogą być glukozynolaty i izotiocyjaniany). Są także stosowane jako środek immunostymulujący, wspomagający leczenie grużlicy oraz raka żołądka. Maca uważana jest też za środek wspomagający pamięć i zdolność uczenia się. Innym zastosowaniem tego surowca może okazać się wykorzystanie jako środka energizującego, wspomagającego wytrzymałość i budowę masy mięśniowej (aktywność zawatrych w roślinie steroli jest częściowo podobna do działania sterydów anabolicznych), w leczeniu zespołów przewlekłego zmęczenia, jak również nieregularnego miesiączkowania i zaburzeń hormonalnych, a w tym związanych z menopauzą i andropauzą. MACA może być stosowana jako preparat antydepresyjny, oraz pobudzający gojenie się ran. Za aktywność afrodyzjakalną, według niektórych autorów, odpowiedzialny jest obecny w roślinie izotiocyjanian pometoksybenzylowy. O stosunkowo silnym działaniu bakteriostatycznym i fungistatycznym tej rośliny decyduje zawartość olejków gorczycznych. Zwana skarbem Inków, również nazywana peruwiańskim żeń-szeniem lub peruwiańską Viagrą Andyjską gdyż w selvie jest inna. Zwana Jungle Viagra. Jako środek immunostymulujący, który dzięki cennym właściwościom odżywczym znajduje także zastosowanie w stanach wycieńczenia, niedożywienia oraz w okresie wzrostu.. Na plantacjach, z którymi współpracuje gleba po zbiorach maki odpoczywa przez 25 lat, zanim znów zasadzi się makę bo bardziej wyjaławia ziemie niż kawa organiczna.Juz pond 2000 lat temu roślina była używana przez mieszkańców wyżej położonych terenów była już uprawiana.Gatunek ten został opisany botanicznie w 1843 roku przez Gerharda Walpersa.Stosowna przez miejscowych jako dodatek di żywności zwłszcza piczywa,zup,galaretek ,dżemów robi sie z tego nawet cukierki podobne do toffi czy nalewki jak „maca chicha” lub po wysuszeniu można przechowywać 7-10 lat i nie tracą swych właściwości tak odżywczych jak i leczniczych.Bedąc wysoko w górac powyżej 3000 m. można nawet przez 6 miesięcy jeść tylko Mace 2-3 korzenie dziennie lub 1 łyżeczkę sproszkowanej i popijać wodą no im wyżej to 2-3 liście cocy i to wystarcza.

Wiele ostatnio o tej roślinie możemy dowiedzieć się z różnych źródeł. Trafia ona na rynek głównie w postaci sproszkowanej w kapsułkach. Trudniej kupić w postaci proszku. Różne niestety są źródła jej pochodzenia i ciężko mówić o autentyczności wszystkich produktów występujących pod nazwą MACA. Najlepsza jest ta dziko rosnąca ale nawet u nas w Peru trudno ją dostać jest wiele pochodzących z plantacji my to nazywamy pastewną bo wiele miejscowych używa ją jako dodatek do potraw i pasz dla zwieżąt.Najbardziej popularnym dodatkiem jest Quina zawierajca 10% maki w swej masie podawanie jej np świnkom morskim lub krulikom a nawet drobiowi mówią że lepiej rosną nie chorują i mają średnio więcej młodych w miocie- co sprawdziłem osobiście w swym małym gospodarstwie w Nijandari.

MANAYUPA- Desmodium molliculum

Nazwy Miejscowe: alkkopa chaki, ańapanco, barba de boi, carrapicha, dipinda dimukuyi, dusa kamira, manayupana, manuy tush, margaritta, mundubirana, mundurana, owono bocon, pata de perro, pega-pega, pie de perro, runa manayupa, silla kawi, yerba del infante

Manayupa jest ok. 50 cm wieloletnią rośliną krzewiastą o płożących się, brązowawych, lekkich i giętkich łodygach, nieco omszałych, bo pokrytych gęstymi włoskami. Jej korzenie są gęste i dosyć głębokie, dzięki czemu roślina jest odporna na suszę. Liście o żywozielonej barwie są potrójnie złożone, owalne lub lancetowato-jajowate, całobrzegie, również pokryte włoskami. Są też okazy o bardzo ciemnym zabarwieniu liści. Kwiaty ma liczne, choć bardzo drobne, barwy biało-błękitnej lub jasnoróżowej. Małe, zielone nasiona znajdują się w 3-centymetrowych, pokrytych włoskami strączkach.

Manayupa Jest rośliną występujacą powyżej 2500 m między skałami.Jedynie tylko w kilku górzystych prowincjach Peru (Cusco,Puno,Junin i Psco). Rośnie zwykle między skałami, choć stanowiska jej spotyka się również na glebach gliniastych. Manayupę spotyka się niekiedy na wysokości ok. 1000, a przede wszystkim od 3000 do 4000 m n.p.m. Jej naturalne stanowiska znajdują się, jak wspomniano, na niewielkich obszarach Andów, mimo to jest szeroko rozpropagowana wśród amazońskiej ludności miejscowej.

Ziele (bez korzenia) zbierane jest w celu wykorzystania leczniczego, a niekiedy używane są tylko liście rośliny.

Główne składniki to saponiny oraz flawoniny i glikozydy(pochodne kwercetydy-remanopiranozyd,glukopiranozyd,trhydroksyflawon) oraz olejki aromatyczne,dodatkowo taniny,śluzy i sole mineralne,glównie wapna i glinu.

Zastosowanie, Przez to jest bardzo ważną rośliną leczniczą. Najlepiej skutkuje podawana samodzielnie. Oczyszcza krew z różnych zanieczyszczeń zewnętrznych,ponadto odtrówa caly organizm - głównie z resztek i metabolitów przyjmowanych leków. Zwiększa ilość wydalanego moczu, poprawiając funkcję nerek i ułatwiając wydalanie osadów z dróg moczowych.Dodatkowo stosuje się ją przy stanach zapalnych wątroby i nerek.Napary mogą być stosowane ze względu na działanie przeciwzapalne ,w leczeniu schożeń dróg rodnych,a szczególnie przy upływach.Swieże napary można popijać w przypadku bulu nerek,woreczka żułciowego i wątroby.Ze względu na zawartość tanin swieżo zerwana a nawet wysuszona może być przykładana wprost na rany i skaleczenia w celu zachamowania krwawienia i szyprzego zabliżniania.Napar stosuje się do przemywania i dezynfekcji ran.Przestrzegam przed piciem zbyt dużych dawek manayupy bobardzo obniża ciśnienie krwi.

W medycynie oficjalnej udowodniono na podstawie wieloletnich badań ze oprucz właściwości oczyszczających ma także uspokajające.przeciwastmatyczne i przeciwalergiczne..Jako ciekawostka w czasach inków miała znaczenie religijno obrzędowe i w pewien sposób nie do końca poznany, odzwierciedlała porządek hierarchii społecznej. Jej uprawa była przywilejem tylko wyższej hierarchii. Co do dziś stanowi pierwszy składnik kuracji oczyszczającej. Przy kąpieli działa ściągająco i ochronnie na skórę.7-10 gr Zapazyc w 1 l wody i wlać do wanny.

W tradycji indiańskiej stosuje się odwary z ziela manayupy lub maceraty sporządzone z niej na bazie napojów alkoholowych. W czasach imperium Inków Manayupa miała znaczenie religijno-obrzędowe i w pewien sposób, nie do końca poznany, odzwierciedlała porządek hierarchii społecznej. Wiadomo jedynie, że jej uprawa była przywilejem wyższych warstw społecznych. Uwaga ważne jest aby buła dobrze wysuszona a gdy jej zapach jest stęchy nie powinno się używać ze względu na rozwój suchych pleśni.

Marco- Ambrosia arborescens Will

Nazwy lokalnie : ajeno,altamisa,amargo,artemisa,malco,mareju,marcju,marcu.

Występuje na terenach górzystych środkowego i południowego Peru przy strumykach i rzeczkach oraz wodospadach 800-4200 m. Wysiewając się samodzielnie, tworzy zarośla i gąszcze w okolicach wilgotnych i błotnistych brzegów rzek, w nadbrzeżnych dolinach oraz przy leśnych ścieżkach w Andach. Czasem spotkać ją można na terenach zagospodarowanych, w obejściach gospodarstw, a także na nie uprawianych polach.

Jest to rozkrzewiająca się roślina roczna o charakterystycznym zapachu. Łodygę ma długości 50 cm do nawet 2 m, wzniesioną, w postaci gałązek pokrytych delikatnymi włoskami, a przez to szorstką, ulistnionąpo sam wierzchołek. Liście pojedyncze ułożone są na łodyżkach skrętolegle, i mają zróżnicowany wygląd; zwykle są kształtu owalnego ostro zakończone, pierzastosieczne. Długość blaszki liściowej wynosi od 4 do 9 cm, szerokość - 3 - 6 cm. Obie strony blaszki liściowej są omszałe. Kwiaty są rozdzielnopłciowe i tworzą kwiatostany w kształcie główki, które zebrane są w jeszcze większe skupienia. Kwiaty męskie są zaopatrzone w ogonek, żeńskie są siedzące. Mają koronę dwuwargową, pięciodzielną, barwy białej lub żółtawej. Owoc to owalna lub okrągła niełupka, średnio 3 mm długości, pięciokanciasta, z pięcioma wyrostkami, które ułatwiają rozprzestrzenianie się i rozsiewanie. Zawiera liczne olejki eteryczne, m.in. cc-tujon oraz -absyntynę co daje jej gorzki smak, alkaloidy, monosacharydy, inulinę oraz sole mineralne. ..

W fitoterapii odwar z korzenia stosowany jest głównie ze względu na działanie antyneuralgiczne, w migrenach, bólach głowy. Odwar z całej rośliny wykazuje właściwości tonizujące układ nerwowy. Wykorzystuje się także przeciwreumatyczne działanie surowca, sporządzając wywary z liści w postaci okładów lub maścć spożądzona z jego dodatkiem nanoszone na skórę przynoszą ulgę w stanach zapalnych oraz reumatyżmie istanach skórczowych mięśni.Stosuje się pomocniczo przy leczeni hronicznych przeiębień w postaci syropu lub nalewki.Sok z łodygi łagodzi objawy związane z hemorojdami, a podsmażany na oleju z migdałów łagodzi bule żołądka..Sok zmieszany ze smalcem aplikowany na stopy łagodzi ich stany zapalne ,odmrożenia i otarcia.A świeże liście przykładane na obrzęki i opuchniecia przyczyniają sie do ich szybkiego zmniejszenia i łagodzą ból.Ulgą na zmęczenie i osłabienie jest kąpiel z dodatkiem Marco i liści z eukaliptusa przy tym działa antyseptycznie..Odwar z całej rośliny lub syrop z soku często stosowany jest we wspomaganiu leczenia przewlekłego kaszlu.stanów zapolnych oskrzeli i astmie..Odwar z korzenia ma zastosowanie pomocniczo w neuralgiach,a uzyskany z całej rośliny działa uspokajająco i tonująco na układ nerwowy.Napar z kwiatostanów działa przeciwpasożytniczo. Już hiszpańscy kronikaże opisali tą roslinę jako bardzo użyteczną w leczeniu wielu schożeń.niemniej jednak ten powszechnie występujący „chwast” a właściwie jego pyłek na wysokościach do 2000 m u alergików może powodować gorączkę sienną i napady astmy głównie w miesiącach czerwiec lipiec..Znane jest zastosowanie odwaru przeciw insektom-parujący skutecznie odstrasza owady, w tym samym celu można dołozyc do ognia troche suszonego ziela a zapach dymu czyni to samo. Już hiszpańscy kronikarze opisywali tę roślinę jako nader użyteczną w leczeniu wielu schorzeń, niemniej jednak ten występujący powszechnie chwast, a właściwie jego pyłek może powodować gorączkę sienną i napady astmy. Znane jest zastosowanie odwaru przeciwko insektom - parujący specyfik skutecznie odstrasza owady. W tym samym celu można stosować również dym z palonego suszonego ziela. Bardzo popularne ziele jako dodatek do sauny ziołwej oprucz Eukaliptusu i Matico .Sauna taka bardzo oczyszcza skóre zależnie od pozostałego składu łagodzi bóle i tp jednak nie powinno się stosować cześciej jak 2 razy w tygodniu z minimum 2 dniowym odstępem.

PINCO-PINCO - Ephedra americana H&B ex Willd.

Nazwy lokalne: belcho, condorsara, curup-huaracan, canutillo, chancarumi, cheqra cheqra, diegolopez, likchanya, llaqa, moqo-moqo, naranja-naranja, pachatara, pfinco, pfirco, pfiuco, phirco, phircu, piki-piki, pingo-pingo, pinco-pinco hembra, pinco-pinco macho, pinku-pinku, popotillo, sano-sano, sanu-sanu, segrani, siku-siku, suelda con suelda, suelda-suelda, tramontana, uva de mar, wacua.

Rośnie w Peru, a także rejonach pustynnych części Ameryki południowej, również na terenach górzystych i innych okolicach wybrzeża oceanu, niekiedy na wysokości ok. 500 m n.p.m., a zwykle na wysokościach ponad 2100 m n.p.m., a w rejonie zwanym „puna" nawet do 4900 m n.p.m. Jest to mały lub średniej wielkości (do 2 m) rozgałęziony, wzniesiony lub zwieszający się krzew. Czasem może płożyć się po ziemi. Łodygę ma drewniejącą, czerwonawo-brązową lub szarą. Liście naprzeciwległe lub okółkowe, najczęściej nietrwałe, drobne, zredukowane do niewielkich łusek. Z tego powodu fotosynteza odbywa się w cylindrycznej i sękatej łodydze. Roślina swoim wyglądem przypomina zwykle stare, karłowate, znękane surowym klimatem sosenki albo nawet może kojarzyć się ze skrzypem. Jest rośliną dwupienną. Kwiaty męskie tworzą kilkukwiatowe kłoski wyrastające z węzła. Kwiaty żeńskie występują pojedynczo. Owoc podobny jest do orzecha, barwy czerwonej, o smaku lekko kwaśnym.Pinco-Pinco zależnie od gleby i warunków gdzie rośnie przybiera różny wygląd i wielkość. Do celów fitoterapii stosuje się głównie pędy łodygi korę orazkorzenie.

Głównym składnikiem tego ziela jest alkaloid efedryna, poza. tym pseudoefedryna, n-metyloefedryna. W większej ilości obecne są poza efedryną jedynie taniny i antocyjany, a wśród nich leukodelfinidyna .Jest to roślina jeszcze mało zbadana,

Właściwości lecznicze Pinco-Pinco wynikają przede wszystkim z obecności efedryny. Dzięki niej surowiec może mieć zastosowanie w chorobach układu oddechowego, w kaszlu, a głównie we wspomaganiu leczenia astmy, poprzez rozszerzanie oskrzeli. Odwary z pędów rośliny działają moczopędnie i używane są w schorzeniach dróg moczowych — stanach zapalnych, bólach nerek, w przypadkach krwiomoczu lub zatrzymania moczu.. Przeciwzapalne właściwości Pinco-Pinco wykorzystuje się pomocniczo w reumatyzmie W dawkach leczniczych pobudza sprawność ośrodków mózgowych. Przedawkowanie spowodować może jednak niepokój, tzw. gonitwę myśli, stany lękowe oraz bezsenność. Zewnętrznie stosowane napary z części nadziemnej rośliny, ze względu na obecność tanin, wywołują działanie ściągające, hemostatyczne, gojące, antyseptyczne, a przyjmowane doustnie również przeciwbiegunkowe.

Pinco-Pinco jest jednym z najstarszych surowców roślinnych, jakie znają miejscowi zielarze.. Ocenia się, że w Peru znana była już w okresie przedkolumbijskim ok. 5000 lat p.n.e. Roślna ta wchodzi w skład większości zestawów leczniczych.

SANGRE DE DRAGO - Crotón lechleri MuelL Arg.

Nazwy Lokalne: dragon's blood, eshape, ginmunaji, irare, jata akui, jimi mosho, kosamati, mosikamboya, palo de grado, pocure, racurana, sangre de dragon, sangre de grado, sangue de aqua, sangue de drago, shawan karo, smocza krew, uksavakiro, widnku, yawar wiki

 Jest to roślina odporna jest na wahania klimatyczne oraz zmienne warunki glebowe. Rośnie w Andach na stokach wąwozów, w lasach tropikalnych górnego zlewiska Amazonki, na pograniczu roślinności pierwotnej i wtórnej, na ruinach, w obejściach gospodarstw, głównie w Peru, Brazylii, Ekwadorze, Bolivii na wysokości od 300 do 2080 m n.p.m. Tworzy czasem niewielkie lasy.  SANGRE DE DRAGO  to drzewo o wysokości 10, a nawet 20 m, jednocześnie niewielkiej średnicy - do 30 cm, rozgałęzione, szczególnie mocno na szczycie. Korę ma gładką, czerwonawo-szarawą z białymi plamkami, co nadaje jej marmurkowy wygląd.

 Po jej nacięciu wypływa żywica (sok mleczny) o ciemnoczerwonym zabarwieniu.

Liście są duże, 12-30 cm długości, jasnozielone, ułożone skrętolegle lub naprzeciwległe, z dwoma gruczołowatymi wyrostkami u nasady. Mają kształt sercowaty, niekiedy z wydłużonym szczytem. Obie strony blaszki liściowej pokryte są delikatnymi, rozgałęzionymi, cienkimi włoskami. Roślina tworzy kwiatostan szczytowy w postaci luźnych, podłużnych gron. Kwiaty są liczne, barwy zielonkawo-białej lub bursztynowej, rozdzielnopłciowe, z długimi ogonkami. Zarówno męskie, jak i żeńskie mają wydłużony, pięciodziałkowy kielich pokryty włoskami. Owoc jest niewielki, kulisty, 3-5 mm średnicy, koloru czerwonawego, pokryty włoskami, pękający. Wytwarza trzy monokarpiczne skrzydlaki. Nasiona gładkie, miękkie, z oleistym bielmem, swym kształtem przypominają smoka. Zarówno wygląd nasion, jak i barwa żywicy-soku- mają swoje odzwierciedlenie w nazwie rośliny.

 W  Fitoterapii surowcem leczniczym jest kora, liście, gałązki oraz - najczęściej wykorzystywany - sok (żywica), która bardzo często stosowana jest w medycynie ludowej Ameryki Południowej.

Główne składniki tego surowca to flawolany (gallokatechina, katechina, epikatechina, epigałlokatechina), proantocyjany, głównie katechinowe, epikatechinowe, gallokatechinowe i galłoepikatechinowe, alkaloid taspina, betanina, proantocyjanidyny oligomeryczne, solutarydyna, a-kalakoryna, olejki eteryczne (a- i (3-pinen, a- i (3-tujon, (3-kariofilen, borneol, kalamol, kamfen, eugenol, D-limonen, eugenol, y-terpinen, y-terpinol, myrcen, p-cymen), poza tym dihydrobenzafuranowe lignany, fenole i ich pochodne, steroidy, (3-sitosterol, nienasycone kwasy tłuszczowe, diterpenoidy, alkohol linalolowy, metylotymol, taniny, kwas benzoesowy, liczne pigmenty i wanilina.

Postacie leku: Sok SANGRE DE DRAGO  w kolorze krwi, czemu roślina zawdzięcza swoją nazwę, wykazuje silne działanie ściągające, a tym samym ma zastosowanie przeciw biegunkom. Właściwości przeciwbakteryjne fenoli i diterpenów zawartych w żywicy wykorzystuje się w leczeniu anginy, gruźlicy, grypy, a przeciwzapalne pomocniczo w reumatyzmie oraz przy zwalczaniu hemoroidów. Preparat stosowany zewnętrznie na skórę ułatwia gojenie się ran (taspina, lignany), nadżerek i owrzodzeń, łagodzi przebieg dermatoz (zwłaszcza grzybicy skóry), działa ochronnie na żylaki (żywica szybko zestala się na zranionych miejscach formując rodzaj powłoki ochronnej, jak sztuczna skóra). Stymuluje proliferację komórek cebulek włosowych i odnowę włosów (dimery epikatechiny). Jest pomocna w leczeniu wrzodów żołądka i dwunastnicy, a także stanów zapalnych gardła i krtani. Istnieją informacje wskazujące na zastosowanie tej rośliny w terapii febry, malarii i rzeżączki oraz przy zwalczaniu anemii i białaczki, a także w cukrzycy, za co odpowiedzialna jest prawdopodobnie epikatechina. Miejscowo preparaty z SANGRE DE DRAGO  stosuje się w celach hemostatycznych (do hamowania krwawień) przy ekstrakcji zębów, w przypadku krwawiących hemoroidów, po porodzie i w bólach miesiączkowych.

Surowiec ten ma istotne znaczenie w profilaktyce miażdżycy i ze względu na obecność oligomerów proantocyjanidynowych działa hypotensyjnie. Wyniki niektórych badań wskazują na możliwość zastosowania tego surowca w zwalczaniu chorób wirusowych (proantocyjanidyny), m.in. opryszczki, wirusowego zapalenia dróg oddechowych oraz układu pokarmowego. Wymienione powyżej właściwości lecznicze tej rośliny już od 1958 roku były przedmiotem badań naukowych w badaniach in vivo. Nie potwierdzone dotąd są doniesienia.o działaniu  przeciwnowotworowym rośliny choć Curanderos stosują ją łącznie z Uno de Gato, którą to właściwość zawdzięcza najprawdopodobniej taspinie, a w szczególności jej właściwościom statycznym i litycznym. Do tej pory nie ustalono, czy działanie to jest skuteczne we wszystkich rodzajach guzów.

Wśród miejscowej ludności roślinie SANGRE DE DRAGO  przypisywane są właściwości magiczne, z czym związana jest symbolika smoka (dragon). Żywica wypływająca z pnia po jego uszkodzeniu (wymagane jest, aby miał więcej niż 15 cm średnicy) i kora drzewa od czasów prehistorycznych stosowane były w medycynie ludów Ameryki Południowej. Żywicę uzyskuje się zwykle wcześnie rano, kiedy nie ma jeszcze silnych promieni słonecznych, jako że utrudniają one wypływ żywicy. Drzewa młode nie dają dostatecznych ilości żywicy, a więc pozyskuje się ją z okazów 8 - 15-letnich. Drzewo o średnicy pnia ok. 45 cm może dać 1 galon żywicy. Ma ona kwaśny, cierpki i ściągający smak. Jest bezwonna. W celu zakonserwowania miesza się ją z etanolem. (760 g żywicy - 50 ml etanolu). Obecnie preparaty otrzymywane z SANGRE DE DRAGO  stosowane są w Peru, Ekwadorze,Bolivii Meksyku, Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii, Polsce i Rosji.

Ze względu na walory smakowe napary, nalewki bądź ałkoholatury sporządzone z Crotón lechleri mogą być stosowane w Europie jako dodatek do żywności o właściwościach poprawiających łaknienie, usprawniających działanie przewodu pokarmowego, chroniących śluzowkę przewodu pokarmowego, o łagodnym działaniu przeciwzapalnym i przeciwbakteryjnym. Z żywicy drzewa, po zmieszaniu z wodą robi się czerwony atrament. SANGRE DE DRAGO  czyli smocza krew, otrzymywana jest z krotonu.. Tradycyjnie przez miejscowych wykorzystuje się ją w kuracjach onkologicznych, ale też doskonale leczy choroby przewodu pokarmowego. Zalecana jest w chorobie wrzodowej żołądka czy dwunastnicy, we wrzodziejącym zapaleniu jelit, a także zewnętrznie na rany i owrzodzenia powstałe na tle zmian żylakowatych (parę kropli dozowanych na jałowy gazik). Sangre de drago nie wolno stosować na ropiejące rany.Na rany zewnętrzne najlepiej SANGRE DE DRAGO  wylać parę kropli na przegób dłoni i potrzeć palcem powinno zmienić kolor na biały w ten sposób sprawdza się przydatność do użycia itym białym mleczkiem dopiero smarujemy swoją rankę lub miejsca po ukąszeniach komarów . Z ostatnich badań wynika że jeśli chodzi o gojenie się ran to substancje zawarte w smoczej krwi wywołują większy przyrost i aktywnośc komurek wytważających tkankę łączną przez co odnawiają nabłonek płaskipokrywający błony śluzowe oraz skórę.