Medycyna naturalna
Zioła Peru "A" do "C"
Ocena użytkowników:
/ 8- Szczegóły
- Utworzono: niedziela, 16, sierpień 2009 00:54
- Mitch Sobczak
ACHIOTE- Bbca orellana L.
Nazwy Miejscowe: achihuete, achiote amarillo, achiote colorado, achote, acosi, acote, anoto, apijiri, apisiri, atase, bandor, bija, bixo, cacicuto, deetane, diteque, gapijru, guantera, huantura, ipak, ipiaku, kachapo, mashu, onoto, potsote, potsoti, ruku, sacha achote, shambre, shambu, shambu huayo, shambu quiro, urcu, urcu achiote, urucu, urucum, urucuzeiro, yetsop
Wygląd rośliny: Jest to nieduże drzewo lub bardzo rozgałęziony krzew, którego wysokość dochodzi od 2 do 7 metrów. Łodygę ma dość cienką, zdrewniałą i rozgałęzioną, pokrytą ciemną, szaropopielatą korą. Listowie jest zwarte i gęste. Liście mają kształt jajowato-cliptyczny, są całobrzegie, do 20 cm długości, sercowatego kształtu u podstawy. Obie strony blaszki liściowej mają barwę zieloną, są lekko połyskliwe. Kwiatostan szczytowy złożony z kwiatków barwy białej lub różowej, pięciopłatkowych. Roślina wydaje owoc w postaci zielonych lub brązowawych, sercowatego kształtu strąków o długości 3 cm pokrytych czerwono-pomarańczowymi kolcami. Umieszczone są na końcach pędów. Jeden owoc zawiera nawet do 50 nasion. Z jednego średniej wielkości drzewa można uzyskać nawet do 250 kg nasion (!).Występowanie: Roślina pochodzi z Ameryki Południowej, obecnie występuje głównie w Peru, Boliwii , Brazylii, Kolumbii, - w strefie tropikalnej na wysokości do 1200 m n.p.m. W Amazonii uprawiana jest od czasów prehiszpańskieh.
Do leczenia używa się:liście, korzenie, owoce i nasiona.
Skład chemiczny: W roślinie występują głównie karotenoidy, flawonoidy i diterpeny. Wykazano obecność takich substancji jak biksynian sodu, biksyna odpowiedzialna za czarną barwę, biksagenen, norbiksyna, mctylbiksyna, biksagenina, orellina (w owocach i nasionach), beta-karoten, witaminy A. B, C. kryptoksantyna, ishwaran, flawonoidy: 7-disiarczan apigeniny, 7-disiarczan luteoliny, 8-disiarczan hypoletyny, mono i seskwiterpeny, flawonoidy: glukozyd apigeniny, białka, węglowodany, celuloza, tłuszcze, wapń, żelazo, fosfor, olejki eteryczne, kwas salicylowy, treonina, kwas tormentilowy, taniny (w liściach, owocach i nasionach) oraz pektyny.
Zastosowanie, postacie leku: Roślina wykorzystywana jest głównie jako środek ściągający ze względu na obecność tanin i to zarówno w liściach, jak owocach i nasionach. Świeżo przygotowana masa z owoców nakładana na oparzenia przyspiesza ich gojenie dzięki właściwościom ściągającym. Podobnie działa na pęcherze i owrzodzenia, jak również hemoroidy. Liście przykładane w postaci okładów przynoszą ulgę podczas bólu głowy. Zastosowanie w schorzeniach górnych dróg oddechowych mają odwary z surowca przeznaczone do płukania gardła. W Brazylii Bixa orellana z powodzeniem używana jest w leczeniu trądu. Na zmienione chorobowo miejsca nakłada się świeże liście zmieszane z siarczanem magnezu. Efekty widoczne są zwykle już po dwudziestu dniach leczenia. Roślinie przypisuje się też aktywność rozkurczową na mięśnie. Obecnie bada się możliwość zastosowania owoców achiote w kardiopatiach oraz we wspomaganiu leczenia nadciśnienia. W fitoterapii peruwiańskiej jest ona także wykorzystywana jako specyfik przeciwgorączkowy (efektywny innhibitor prostaglandyn), wykrztuśny, uspokajający, moczopędny, przeciwwymiotny, regulujący trawienie i przeciwbiegunkowy. Zaleca się go w przypadkach hypercholesterolemii i stanach zapalnych wątroby oraz spojówek. Uważana jest także za afrodyzjak. W badaniach in vitro ustalono działanie przeciwbakteryjne tego surowca.
Ciekawostki: Jest to roślina jadalna. Owoce stosowane są także w celu otrzymywania naturalnego barwnika spożywczego - biksyny o barwie czerwonej oraz oreliny o kolorze żółtym, które służą do barwienia serów i masła. Ponadto zwłaszcza nasiona są doskonałym naturalnym środkiem konserwującym. W odległych i dzisiejszych czasach barwiące właściwości rośliny wykorzystywane były w celu ozdabiania ciała podczas licznych uroczystości plemiennych, jak również dla ochrony przed ukąszeniami owadów. Z nasion sporządzano czerwonej barwy masę, którą smarowano całe ciało. Do dziś roślina ma podobne zastosowanie - nakładana bezpośrednio na skórę działa jako naturalny repelent, wykorzystywana jest też w kosmetyce w celu ochrony skóry po opalaniu. Ma też zastosowanie jako barwnik w malarstwie (farby), rzemiośle artystycznym i stolarstwie. Plemiona amazońskie używają drewna achiote do wytwarzania strzał.
W medycynie peruwiańskiej ludowej roślina o szczególnym znaczeniu dla zdrowia mężczyzn. Ma bowiem wpływ na gruczoł krokowy zwany też gruczołem sterczowym. Jego powiększenie spotyka się prawie u połowy mężczyzn powyżej 60. roku życia a ostatnio i wcześniej w krajach wysoko rozwiniętych i niestety pewien odsetek tych zmian przekształca się w nowotwór złośliwy . Można zapobiegać tym zmianom przez podawanie achiote lub Pro-prostaty - preparatu złożonego z tej rośliny i vilcacory. Gdy przy leczeniu raka prostaty stosuje się leki hormonalne i wtedy lepiej podawać samą achiote, ale w zwiększonych dawkach. Achiote oprócz działania zmniejszającego przerost gruczołu krokowego wpływa też bardzo korzystnie na układ moczowy. Może więc też być stosowana przez kobiety.
ALOES
Roślina pochodząca z tropikalnych rejonów Dalekiego Wschodu, południowej Afryki i Indii Zachodnich (wyspy na Morzu Karaibskim). Obecnie uprawiana w stanach USA o suchym klimacie masowo występuje w Andach i w wyższych suchszych terenach Selvy; sadzi się ją także w wielu miejscach jako roślinę ozdobną.
Jeśli chodzi o składniki odżywcze i lecznicze, to najcenniejszy jest gęsty sok wyciskany z długich liści, który ma właściwości grzybobójcze i bakteriobójcze.
Sok z aloesu zawiera wiele cennych witamin i minerałów, a także betakaroten, enzymy, aminokwasy i rodzaj złożonych węglowodanów nazywanych mukopolisa-charydami. Substancje te odpowiadają za lecznicze właściwości aloesu. Roślina ta łagodzi zapalenia przewodu pokarmowego, przynosi ulgę w zaparciach, wzdęciach i objawach nadwrażliwości jelit. Galaretowatego soku ze świeżych liści można też używać zewnętrznie do smarowania ran, można go wcierać w skórę w miejscach poparzeń słonecznych, zmarszczek, podrażnień i mniejszych skaleczeń. Napary nadają się do przemywania ran i oczu. Sok ma nieco odstręczający smak, toteż do użytku wewnętrznego najczęściej miesza się go z sokiem owocowym, by był łatwiejszy do przełknięcia.
Czysty amerykański sok z aloesu jest obecnie dostępny w większości sklepów ze zdrową żywnością.W terenach górskich a i w Limie można dostać napój robiony z Aloesu z dodatkiem ziół i alkoholu nazywa się Molijente.
To uznany internista, gastrolog i dermatolog. Podpowiadamy, jak korzystać z jego medycznych usług.
Roślina ta od stuleci gości w naszych domowych apteczkach. Najcenniejsze są jej mięsiste liście. W nich aloes gromadzi nie tylko witaminy A, C, E i z grupy B oraz całą gamę mikro- i makroelementów (w tym wapń, magnez, żelazo), ale też inne lecznicze substancje. Z tego powodu właśnie jest doskonałym lekiem na różne dolegliwości, także te, z którymi wciąż trudno się uporać współczesnej medycynie.
Gdy żołądek daje o sobie znać. Leki z aloesu przede wszystkim działają kojąco na układ pokarmowy. Zmniejszają uczucie ciężkości po posiłkach oraz łagodzą wzdęcia i kolki. Bywają także nieocenione w leczeniu choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy. Hamują nadmierne wydzielanie kwasów, dzięki czemu zapobiegają podrażnieniu śluzówki i ułatwiają jej regenerację. Działają także przeczyszczająco oraz przyspieszają przemianę materii.
Stosowany jest także do walki z infekcjami. Aloes potrafi pobudzić układ odpornościowy do wytwarzania białych krwinek i przeciwciał. Ponadto działa odkażająco, przeciwgorączkowo i przeciwbólowo. Po produkty z aloesem możesz sięgać, kiedy spada ci odporność oraz w trakcie choroby, by złagodzić dolegliwości i szybciej wrócić do zdrowia.
Na pomoc skórze. Okład z rozgniecionych liści aloesu leczy nie tylko oparzenia, odmrożenia i zranienia, ale także przynosi ulgę spieczonej słońcem skórze. Pobudza bowiem naskórek do regeneracji, więc jego uszkodzenia szybciej się goją. Aloesowe okłady poleca się więc osobom z łuszczycą i chorym na cukrzycę, u których skaleczenia trudno się zabliźniają.
Kiedy trzeba być ostrożnym
Stosowania lekarstw z aloesem powinnaś unikać, gdy masz skłonność do alergii. Bywają one bowiem przyczyną uczulenia. Przeciwwskazaniem jest też ciąża. Aloes pobudza macicę do skurczów, co może wywołać poronienie. Zrezygnuj z niego także podczas karmienia piersią. Zawarte w nim związki łatwo przenikają do pokarmu. Mogą więc u niemowląt powodować biegunkę.
Domowe recepty na leki z aloesem
Napar do płukania jamy ustnej i gardła, do okładów na wrzody i zranienia oraz do higieny intymnej. 5 liści aloesu przechowuj 10 dni w lodówce (w pojemniku na warzywa). Potem rozgnieć je na małe kawałki i dodaj po łyżeczce suszonych liści szałwii oraz kwiatów nagietka. Mieszankę zalej 2 szklankami wrzątku, przelej do termosu i odstaw na godzinę.
Syrop na kaszel i chrypkę. Miąższ wydrążony z 3 świeżo zerwanych i umytych liści pokrój, zawiń w kilkakrotnie złożoną gazę i wyciśnij sok. Dodaj do niego pół litra wody i przez godzinę gotuj na wolnym ogniu. Płyn przecedź, wymieszaj z 2 łyżeczkami miodu i znów gotuj 20 minut. Syrop pij 2 razy dziennie po łyżeczce.
Mleczko do smarowania poparzonej lub podrażnionej skóry. Zerwij dorodny liść aloesu, rozetnij go wzdłuż, wyjmij miąższ i zmiksuj go. Do tak przygotowanej masy dodaj 15 kropli witaminy E i 5 kropli olejku lawendowego. Całość dokładnie wymieszaj i przełóż do słoiczka (pamiętaj, by przechowywać go w lodówce). Zaczerwienione miejsca smaruj mleczkiem kilka razy dziennie, dopóki dolegliwości nie ustąpią.
AYAHUASCA -Banisteiopsis caapi (Spruce) Morton
NazwyMiejscowe: ayahuasca negro, ayahuascam, ayawasca, bejuco bravo, bejuco de oro, caapi, cielo ayahuasca, kamalampi, mado, mado bidada, mihi, mi-hi, natema, napi, nepe, nishi y oni, 'tfucnu huasca, punga-huasca, rambi y shuri, shillinto, shimbaya huasca, shuri-fisopa, shuri-oshinipa, yage, yaje.
Wygląd rośliny: Roślina ma postać drzewiastej liany o szarych, połyskliwych pędach pokrytych jednokomórkowymi włoskami. Kilkunastocentymetrowej długości liście ułożone są na łodydze naprzeciwlegle. Mają kształt owalno-eliptyczny, są pojedyncze, gładkie, calobrzegie. U podstawy każdego liścia osadzone są dwa gruczołowate wyrostki. Kwiatostany tworzą się w postaci baldaszków. Kwiaty są pięciodzielne,zebrane po cztery z zółtymi lub bladorózowymi platkami korony. Powstają z nich niepozorne owoce suche, zlozone z oskrzydlonych rozłupek, dzięki czemu mogą być rozsiewane przez wiatr.
Występowanie: Roślina rośnie dziko w klimacie tropikalnym i subtropikalnym, w strefie opad6w od 1800 do 3500 mm rocznie do wysokości 1500 m n.p.m. na terenie Peru, Ekwadoru, Brazylii, Wenezueli, Kolumbii . Jest tez uprawiana. Spotykana gl6wnie na stanowiskach suchych, nie narażonych na zalewanie wodą. Roślina jest szczególnie wrażliwa na zanieczyszczenia powietrza.
Surowiec leczniczy: Cała roślina, a w szczególności kora i nasiona wykorzystywane Są w fitoterapii.
Skład chemiczny: alkaloidy harmanowe (harmina, harmalina, harmol, harmalol, harman i norhaman), tetrahydroharmina, amidy harminowe, estry metylowo-harminowe z kwasami organicznymi, acetylonorharmina, n-oksyharmina, n-norharmina, kwas harmalinowy, telepatyna i jej ester metylowy, wazycyna. Oprócz tego wykazano obecność stigmasterolu, sitosterolu, kwasów ursolowego i oleanolowego oraz nerolidolu. Kora liany jest bogatsza w alkaloidy w porównaniu z drewnem. Alkaloidy harmanowe obecne w tej roślinie nazywane są także jagainą lub banistcryną (obecne także w gatunkach Peganum harmala, Passiflora i w rodzinie Elaeagnaceae).
Wskazania (zastosowanie), postacie leku: Surowiec stosowany miejscowo stanowi środek przeciwbólowy i znieczulający. Stosowany doustnie działa wymiotnie i przeczyszczająco. Indianie często żują kawałki świeżych gałązek Ayahuasca. Przedawkowanie może prowadzić do biegunek i wymiotów, co mieszkańcy Amazonii uważają za korzystny sposób oczyszczania organizmu z toksyn. Odwary z kory i nasion stosowane są w chorobie Parkinsona. Przyczyniają się do poprawy pamięci, mają tez działanie psychostymulujące. Mogą powodować również stany halucynogenne. Odpowiedzialna za ich występowanie harmina znajduje się także w gatunku Passiflora. Dotychczasowe badania pozwalają mieć nadzieję, ze surowiec ten w przyszłości może mieć zastosowanie w leczeniu psychoz, alkoholizmu i uzależnień narkotykowych.
Ciekawostki: Roślina ta w czasach przedinkaskich i inkaskich była przedmiotem kultu religijnego. W języku keczua (Amazonji i Andów) jej nazwa oznacza "pnącze duchów". Rytuałem było już samo zbieranie rośliny, a następnie przygotowywanie specjalnego napoju, zwykle w połączeniu z innymi roślinami. Obecnie w Ameryce Południowej w niektórych wspólnotach religijnych nadal istnieje rytuał picia odwaru z Ayahuasca zwanego "dajme" w celu zintensyfikowania doznań religijnych, połączenia z przodkami i widzenia przeszłości. Za te przedziwne właściwości odpowiedzialny jest mało poznany składnik liany zwany telepatyną. Nie zanotowano niepożądanych efektów ubocznych stosowania tej rośliny, nawet pomimo tego, że podawana jest w czasie obrzędów religijnych także dzieciom. Wpływ na układ nerwowy - przejściowy jest jedynie ubocznym działaniem tego surowca. Przede wszystkim jest on jednak surowcem w fitoterapii. Jeżeli chodzi o tak modne ceremonię to warto pierwszy raz ją odbyć w małym gronie znanych sobie osób i z dobrym Shamanem.
ASMACHILCA -Aristigueitia ballii
Nazwy Miejscowe: asma chilca, asnac, asnacchilca
Jak wygląda: Jest to krzew, którego wysokość dochodzi do 1,5 metra. Łodygę ma wzniesioną, gładką lub pokrytą delikatnymi włoskami. Liście są zwykle podłużne lub równowąskie o powierzchni nieco pomarszczonej, z rozproszonymi włoskami i równoległym unerwieniem, ułożone naprzeciwległe. Brzeg blaszki liściowej delikatnie piłkowany. Dolna strona blaszki liściowej pokryta jest gęściej włoskami. Kwiaty zebrane są w koszyczki o średnicy 1 centymetra. Dno koszyczka jest płaskie, nie pokryte włoskami. Korona kwiatu złożona z zielonkawych płatków, pięciodzielna. Pręcików pięć, słupek dolny koloru purpurowego. Owoc niepękający, suchy, w postaci niełupki, zawierający 1 bezbielmowe nasiono.
Występowanie: Asmachilca występuje w górach - głównie na zachodnich stokach Andów oraz w dolinach na wysokości 3600 do 4000 m n.p.m. w prowincjach Cuzco, Apurimac i Ayacucho.
Do leczenia wykorzystuje się głównie łodygi ,liście I kwiaty rośliny.
Jest bogata w glikozydy, kwarcetydy. Eupatorynozyd, glkozyd kemferolu a w szczególności w rutynę,Dodatkowo zawiera kwas o-kumarowy, żywice, woski, taniny, śluzy, substancje pektynowe oraz sole glinu i potasu.
Zastosowanie, Jest to gatunek rośliny leczniczej charakterystyczny szczególnie dla Peru. Używany od dawnych czasów w leczeniu chorób układu oddechowego. astmy,stanów zapalnych I wszelkich schorzeń dróg oddechowych(zapalenie gardła ,krtani,zatok I oskrzeli)Wykazuje działanie wykrztuśne. Z surowca sporządza się głównie napary. Wykazuje działanie wykrztuśne. Czasami zbyt duże dawki Aristigueitia mogą wywołać tachykardię, zaleca się sporządzanie stosunkowo rozcieńczonych naparów, to jest z zaledwie 1 grama tego surowca na 1 litr wody. Ziele stosowane jest też w przypadku bólów reuniatycznych oraz w niedomaganiach wątroby i woreczka żółciowego. Wykazuje aktywność przeciw wolnym rodnikom. Dzięki dużej zawartości rutyny działa uszczelniając na naczynia krwionośne.
Ciekawostki: Asnac w jezykach Kechua i Aschainka znaczy : silny,przenikający zapach.
Stosuje się ją przy leczenie alergii, pić należy tylko raz dziennie przed snem
Ze względu na nieprzyjemny smak można dodać soku z malin lub cytryny I trochę miodu. Używając do ką pieli oczyszcza I poprawia stan skóry I skutecznie walczt z “pajączkami” I cellulltis. Dla dzieci poniżej 10 lat dawkę obniżyć o połowę.
Canc Caigua- Cyclanthera pedata L.Schrad
Lokalne Nazwy Achoccha, achocha, achojcha, caihua silvestre, cayhua, kaikua, quishiu. -
Skład Chemiczny: Dojrzały owoc caigua jest bogaty w sole mineralne, pektydy, włókno pokarmowe, substancje białkowe, węglowodany isubstancje tłuszczowe. Zawiera też kwas galakturonowy, dihydroksytryptaminę, żywice,substancje mineralne (fosfor) witaminy (timiana, kwas askorbinowy) lipoproteiny i substancje steroidowe. W niedojrzałym owocu wykazano obecność luteoliny, stigmasterolu i diosgeniny (jest to saponina wykorzystywana do produkcji hormonów płciowych, czynników przeciwzapalnych oraz substancji anabolicznych)
Surowy lub podgotowany owoc jest specyfikiem stosowanym w leczeniu cukrzycy. Ma także działanie przeciwbólowe,w schorzeniach układu oddechowego.Sok z owocu używa się w leczeniu zapalenia ucha podobnie jak Aceide de Copaiba stosując 1 kroplę do ucha i okłady na ucho zewnętrznie.W zaburzeniach układu krążenia spożywa się surowe owoce, bo „oczyszczają” tętnice z cholesterolu (steroidy) LDL.
Przygotowuje się też różne preparaty galenowe w celu wykorzystania jako specyfiki przeciwmiażdżycowe.
Po zmiażdżeniu dojrzałe owoce stosuje się w formie okładów.
Podwyższone ciśnienie krwi leczy się herbatą z nasion.
Liście mają działanie przeciwzapalne.
W zapaleniu migdałków gotowany owoc wraz z oliwą używa się do płukania gardła.
A płyn z gotowanych owoców Canc Caigua w mleku kozim lub z lamy stosuje się przy anginie.
Zmielone nasiona przyjmuje się na czczo w celu wyeliminowania pasożytów.
Odwar sporządzony z owoców bez pestek ma działanie obniżające poziom cholesterolu i lekko moczopędne.
Ostatnio poddano szczególnie dokładnym badaniom obecny w surowcu składnik,który ma wpływ na metabolizm tłuszczów.Roślina ta w Peru jest znana od czasów przedinkowskich.Owoce używano jako pożywienie ze względu na ich walory smaków i jako dodatek do sałatek.
Owoc dojrzały głównie obniża i reguluje poziom cholesterolu we krwi, a więc w medycynie peruwiańskiej stosowana jest w miażdżycy i związanej z nią chorobie wieńcowej.
Ma to szczególne znaczenie w zapobieganiu ciężkim powikłaniom spowodowanym zmianami miażdżycowymi i chorobami układu krążenia, jakimi są: zawał mięśnia sercowego i wylew krwi do mózgu.
Osoby, u których stwierdzono podwyższone ciśnienie krwi bądź rodzinnie obciążone chorobami układu krążenia, powinny leczyć się Can caiguą. Liście Caigua też są jadalne a korzeń rośliny stosowano do czyszczenia dziąseł i zębów.
Skórka ze względu na to że jest soczysta i orzeźwiająca była wypełniana mięsem i innymi składnikami i stanowiła wspaniała przekąskę.Bardzo popularną na targach.
EUKALIPTUS (Eucalyptus globulus]
Duże, wiecznie zielone drzewo, pochodzące z Australii występuje w suchych i ciepłych regionach obu Ameryk. Liście dostarczają wyciągów i olejków używanych jako środki odkażające w pastach do zębów i płynach do płukania jamy ustnej.
Eukaliptus ma też działanie wykrztuśne. Ponadto łagodzi dolegliwości związane z wrzodami żołądka i likwiduje przykurczę mięśni. Napary ze świeżych liści wcierane w skórę głowy działają jako środek na porost włosów.Liście stanowią główny składnik sauny ziołowej żeby rozszerzyć pory skórne aby pozostałe zioła lepiej wnikały.
