Samodzielne Przygotowywanie potraw

Sposób, w jaki przygotowujesz potrawy jest równie ważny, jak dobór jedzenia. Nie ma sensu zjedzenie bogatego w EPA łososia, jeśli usmażysz go w dużej ilości tłuszczu nasyconego. Niemądre jest długie gotowanie świeżych warzyw w wodzie. W tej części podam kilka wskazówek, jak sprawić, aby mimo uciążliwej terapii przeciwnowotworowej jedzenie było przyjemnością. Jeśli jesteś w trakcie leczenia i nie masz zbyt dużo energii i cierpliwości, poproś o pomoc małżonka, przyjaciół czy członków rodziny. Będą mogli w ten sposób praktycznie okazać swoją troskę o ciebie i zaangażować się w twoje sprawy.

Opinie o samodzielnym sporządzaniu soków, to skutki podejścia typu „białe lub czarne". Zwolennicy wierzą w reklamy telewizyjne, z których wynika, że świeży sok jest lekarstwem na wszystko. Przeciwnicy twierdzą, że to chwilowa moda. Prawda, jak zwykle, leży pośrodku.

Sokowirówki działają w ten sposób, że rozrywają ścianę komórkową rośliny i oddzielają cytoplazmę oraz inne składniki płynne od części włóknistych. Część płynna, czyli sok, zawiera składniki plastydów (organelle komórki roślinnej) i wodniczek, witaminy, minerały, składniki smakowe, a także pektyny z cytoplazmy. Część stała, czyli miąższ, zawiera celulozę, ligninę i pozostałe pektyny. Ponieważ sok nie zawiera błonnika, nigdy nie powinien całkowicie zastępować pięciu sztuk owoców i warzyw, jakich twój organizm codziennie potrzebuje.

Wprawdzie o sokach mówi się krytycznie, bo nie mają błonnika, ale pamiętajmy, że w wielu sytuacjach na tym polega ich wartość terapeutyczna.

Na ogół nie zdarza się nam zjadać na raz pół kilograma marchwi, ale odpowiednik tej ilości w postaci soku bez trudu udaje się spożyć. A więc sok pozwala zwiększyć konsumpcję owoców i warzyw, zwłaszcza wtedy, gdy nie można jeść z powodu owrzodzenia jamy ustnej, bólu gardła, problemów z żuciem i połykaniem, braku apetytu, stałego uczucia sytości czy po prostu niechęci do warzyw. Jest to jedyny sposób dostarczania organizmowi owoców i warzyw, w czasie realizowania diety o małej zawartości błonnika.

Leki uzupełniające są łatwe w stosowaniu, ale nigdy nie zastąpią normalnego pożywienia. Zastanów się nad beta-karotenem. Mówi się, że duże jego dawki nie są szkodliwe, i rzeczywiście nie są. Im więcej przyjmujesz beta-karotenu, tym wyższe jest jego stężenie we krwi. Ale duże ilości beta-karotenu wpływają na obniżenie zawartości innych karo-tenoidów, które często są lepszymi przeciwutleniaczami. Ostatnie badania wskazują, że beta-karoten współzawodniczy o wchłanianie z innymi karotenami.

Sok w przeciwieństwie do leków uzupełniających zawiera wszystkie rodzaje karotenoidów z danego owocu czy warzywa. Więc, mimo że sok jest jednym ze składników danej rośliny, jest substancją zdrowszą niż lek uzupełniający. Tylko nie przesadzaj. Znam osoby, które wypijają cztery, a nawet osiem litrów soku dziennie, znam też takie, które piją tylko sok, a nic nie jedzą. Nie nadwerężaj organizmu w ten sposób. Bez białka twój organizm nie będzie mógł walczyć z nowotworem. Jedna lub dwie szklanki świeżego soku warzywnego dziennie w zupełności wystarczą.

Kupując, wybierz starannie sokowirówkę, tak jak to robisz z innym sprzętem elektrycznym. Sok będzie zawsze taki sam, niezależnie od maszyny. Ale niektóre sokowirówki mają mocniejsze silniki i łatwiej je czyścić. Polecamy sokowirówki z osobnym pojemnikiem na miazgę, bo najłatwiej utrzymać je w czystości.

Jeśli jesteś zmęczony, albo źle się czujesz po zabiegu, nie masz ochoty stać przy piecu i gotować, usiądź sobie wygodnie, a niech szybkowar zrobi to za ciebie.Zalet dzisiejszych szybkowarów, które są bardzo bezpieczne, jest wiele.Jedzenie przygotowuje się w nich szybciej niż jakąkolwiek inną metodą, łącznie z mikrofalówkami. Posiłek jest zdrowy, i szybko się go przyrządza. Całe ziarna (np. ryż brązowy) gotują się krócej niż 15 minut.Jedzenie jest miękkie, łatwe do połknięcia, a przy tym nie jest wysuszone - ważne cechy, jeśli twoja jama ustna jest sucha czy obolała.Gotowanie w szybkowarze pozwala zachować wszystkie substancje odżywcze i smak. Warzywa nie tylko świetnie wyglądają, ale także smakują.Zapachy gotowania zostają w garnku, nie roznoszą się po domu.Używając metalowej miski umieszczonej w szybkowarze możesz przyrządzić posiłek w

naczyniu, które od razu można będzie podać na stół. Mniej zmywania!

Nie kupuj małych szybkowarów. Zdecyduj się od razu na garnek o pojemności, co najmniej 6 litrów. Dzięki temu możesz przygotowywać posiłki w naczyniach, w których będziesz je serwować. Można w nich przygotować cały posiłek. Tego typu naczynia przeżywają teraz renesans w handlu istnieją odpowiednie zestawy.

Garnki do gotowania na parze (tzw. parowary) ułatwiają przygotowanie warzyw i posiłków z ziaren zbóż. Nie są tak szybkie jak szybkowary, ale nie trzeba ich pilnować w czasie gotowania. Są odpowiednie zwłaszcza do delikatnych warzyw, w tym liściastych. Małe ziarna, jak na przykład proso, często w zwykłym gotowaniu stają się kleistą masą, natomiast po ugotowaniu na parze pozostają sypkie i bardziej apetyczne. Jest wiele rodzajów parowarów. My polecamy plastikowe nie metalowe, bo łatwiej utrzymać je w czystości. Oto korzyści gotowania na parze:Nie spalisz rondla z podstawką do gotowania na parze bo parowar ma wmontowany

automatyczny wyłącznik, który wyłącza prąd, gdy zabraknie wody.Gotowanie na parze to

najłatwiejsza metoda gotowania całych ziaren zbóż. Ugotuj taką ilość, jaka wystarczy na tydzień

i przechowuj w lodówce. Aby przygotować szybki posiłek, odgrzej

kilka łyżek pożywienia na parze z dodatkiem np. pokrojonych warzyw liściastych i przypraw.

Potrawy nie tracą smaku i witamin, co ma miejsce przy gotowaniu w wodzie. Dania są

smaczniejsze i zdrowsze.Tak przygotowane jedzenie jest miękkie i niewysuszone. Nie rani

dziąseł i jamy ustnej, łatwo się je przełyka.W parowarach można przyrządzać potrawy

bezpośrednio w naczyniach, które podasz na stół. Są łatwe do utrzymania w czystości.

Większość plastikowych części po prostu wyciera się ściereczką.

Te urządzenia nie są drogie.Zęby i dziąsła przygotowują zjedzone pożywienie do trawienia. Jeśli

są chore czy bolą, dobre odżywianie jest utrudnione. Ponieważ niektóre zabiegi związane z

leczeniem nowotworu powodują bolesność tkanek jamy ustnej, dziąseł i gardła, jeszcze przed

zabiegiem trzeba zadbać, aby były w dobrym stanie. Przed rozpoczęciem leczenia zrób

wszystko, aby uchronić jamę ustną od infekcji, które mogą pomniejszyć efekty leczenia.

Odwiedź dentystę, aby skontrolować uzębienie. Jeśli masz jakiekolwiek trudności z jedzeniem z powodu zębów, najwyższa pora uzupełnić ubytki i poddać się innym niezbędnym zabiegom.

Poinformuj dentystę o swoich problemach zdrowotnych. Usuwanie zęba i inne zabiegi chirurgiczne muszą być wykonane przynajmniej na miesiąc przed rozpoczęciem leczenia, aby było dość czasu na zagojenie się ran. Terapia przeciwnowotworowa hamuje regenerację tkanek. Może to spowodować trwałe problemy.Poproś o oczyszczenie zębów z kamienia. Bakterie i grzyby nie będą miały pola do rozwoju. Jeśli masz sztuczną szczękę, upewnij się, czy jest dobrze dopasowana i nie powoduje najmniejszych nawet otarć.Gdy już rozpoczniesz terapię szczególnie dbaj o higienę zębów.Czyść zęby delikatnie, trzy razy dziennie, szczoteczką z krótszym włosiem. Używaj pasty do zębów z fluorem, bez substancji ściernych.Używaj nitki stomatologicznej codziennie, aby nie dopuścić do powstania kamienia. Jeśli bolą cię dziąsła przy czyszczeniu zębów szczoteczką, użyj do ich mycia delikatnej tkaniny. Używaj bardzo delikatnej pasty do zębów. Pasta samodzielnie zrobiona z sody do pieczenia i wody jest delikatna i odświeżająca. Nie używaj płynów do płukania ust zawierających alkohol, bo powodują podrażnienie tkanek.Płucz jamę ustną wodą, po każdym piciu soków czy jedzeniu słodkich potraw.Ulgę obolałej jamie ustnej przynosi smarowanie witaminą E lub olejkiem z drzewa herbacianego albo Copaiba.Dbaj, by szczoteczka do zębów nie stała się siedliskiem zarazków często ją wymieniaj, dobrze płucz po użyciu i susz przed schowaniem.

Weglowodany są wytwarzane przez rośliny, jako forma przechowywania energii pobieranej ze słońca. W diecie człowieka węglowodany zapewniają większość energii potrzebnej komórkom. Węglowodany przenoszone są z krwią, jako glukoza, której stężenie jest regulowane przez hormon - insulinę. Duże stężenie cukru dokarmia guzy nowotworowe.

Weglowodany są wytwarzane przez rośliny, jako forma przechowywania energii pobieranej ze słońca. W diecie człowieka węglowodany zapewniają większość energii potrzebnej komórkom. Węglowodany przenoszone są z krwią, jako glukoza, której stężenie jest regulowane przez hormon - insulinę. Duże stężenie cukru dokarmia guzy nowotworowe.

Bez wątpienia węglowodan to mój ulubiony makroskład-nik odżywiania. Wypełnia żołądek i uspokaja umysł, jak żaden inny środek odżywczy. Istnieją trzy główne rodzaje węglowodanów: monosacharydy, disacharydy (dwucukry) i polisacharydy (wielocukry).

Węglowodany (cukry) proste łatwo rozpoznać w pożywieniu ze względu na ich słodki smak. Najprostszą jednostką węglowodanów są monosacharydy (mono = jeden, sacchari-de = cukier), a głównym węglowodanem naszego ciała jest glukoza. Inne monocukry, o których być może już słyszałeś, to fruktoza (główny cukier w owocach) i galaktoza (cukier, który wraz z glukozą tworzy laktozę, czyli cukier mlekowy). Monocukry dzieli się na podstawie liczby atomów węgla. Fruktoza, glukoza i galaktoza mają po 6 atomów węgla, 12 atomów tlenu i 12 atomów wodoru rozłożonych w pierścieniu. Nazywamy je heksozami. Węglowodany i większość tłuszczów, dostarczają organizmowi glukozy.

Glukoza jest paliwem dla prawie wszystkich komórek, a przy tym jest jedyną formą cukru, jaka może być transportowana we krwi. Na przykład centralny układ nerwowy używa aż dziewięciu łyżek stołowych glukozy każdego dnia, a krwinki czerwone trzech.Dlatego warto postarać się o dobry miód od znajomego przczelaża, jeśli mamy pewność że go nie podgrzewa ani nie dokarmia przczół cukrem najlepiej spadziowy lub wielo kwiatowy.

Dwa połączone monocukry tworzą dwucukier. W pożywieniu znajdują się trzy dwucukry. Sacharoza jest dwucukrem, który prawdopodobnie znamy najlepiej, ponieważ jest jedynym składnikiem rafinowanego białego cukru. Składa się z jednej cząsteczki glukozy połączonej z jedną cząsteczką fruktozy. Laktoza znajduje się tylko w mleku i to ona wspomaga wchłanianie wapnia z mleka. Laktoza zbudowana jest z jednej cząsteczki glukozy i jednej cząsteczki galaktozy. Maltoza składa się z dwóch cząsteczek glukozy. Znajduje się tylko w kiełkujących ziarnach zbóż i używa się jej do produkcji napojów słodowych. Syrop słodowy z jęczmienia to smaczna substancja, której można używać zamiast cukru.

Enzymy: sacharaza i laktaza są niezbędne do rozbicia sacharozy i laktozy na monocukry składowe. Cukry te są wchłaniane przez szczytową część mikrokosmków jelita cienkiego. Wszystko, co może uszkodzić mikrokosmki, a więc np. chemioterapia czy naświetlania, ma też wpływ na zdolność organizmu do trawienia i wchłaniania cukrów. Ograniczenie tych czynności może spowodować, że sacharoza czy laktoza dotrą do okrężnicy nie strawione, tam przyciągną do siebie wodę i dojdzie do biegunki. W dodatku bakterie w okrężnicy spowodują fermentację cukru i w rezultacie wzdęcia oraz bolesne skurcze. Miliony ludzi w USA utraciły zdolność do trawienia laktozy, jest to choroba zwana nietolerancją lakto-zową. Zaburzenie to może być okresową dolegliwością podczas leczenia nowotworu. Jeśli nie możesz jeść pożywienia zawierającego laktozę, wybierz dietę z rozdziału 25 albo uzupełniaj brak laktazy w postaci proszku lub tabletek.

Łańcuchy kilku cukrów prostych nazywamy wielocukrami lub polisacharydami (poly  dużo, wiele). Wielocukry zawarte w pożywieniu to: skrobia, dekstryna, celuloza i glikogen.

Połowa węglowodanów, które spożywamy, to skrobia. Gotowanie jedzenia zmiękcza komórki, które zawierają skrobię i następuje ich rozerwanie, co udostępnia skrobię enzymom trawiennym przewodu pokarmowego. Każda roślina produkuje swój własny, unikalny rodzaj skrobi. Poszczególne rodzaje różnią się między sobą liczbą cząsteczek glukozy i ich rozmieszczeniem. Skrobia może występować w formie prostych łańcuchów łączących pierścienie glukozy lub w postaci różnie rozmieszczonych rozgałęzień. Skrobia zawiera, więc energię uwalnianą stopniowo, gdyż glukoza uwalnia się z niej do krwioobiegu cząsteczka po cząsteczce, a więc z pewnym opóźnieniem.

Gdy nastąpi częściowe rozbicie skrobi, tworzą się dekstryny. Dzieje się to np. podczas używania suchego ciepła do przygotowania potraw (chleb opiekany w tosterze) lub podczas działania enzymów trawiennych. Dekstryny są słodsze niż skrobia i lepiej się rozpuszczają. Cwibak to suchy, twardy chleb upieczony ze skrobi rozbitej na dekstrynę, łatwy do strawienia i dlatego karmi się nim dzieci. Syrop kukurydziany to częściowo rozbite łańcuchy skrobi kukurydzianej. Rośliny magazynują węglowodany w formie skrobi, natomiast zwierzęta w postaci dużych cząsteczek zwanych glikoge-nem. Glikogen to najbardziej dostępna postać spolimeryzo-wanej glukozy. Wątroba i mięśnie magazynują około 300 g glikogenu - wystarczająca ilość paliwa dla organizmu na pół dnia. 0ednakże mięso, które spożywamy, zawiera bardzo mało glikogenu, gdyż zmienia się on w kwas mlekowy, w czasie uboju). Jeśli jemy więcej węglowodanów niż potrzebujemy w danej chwili, to ich niewykorzystana część jest magazynowana właśnie, jako glikogen. Jeżeli nie jest już możliwe magazynowanie węglowodanów w wątrobie, z powodu braku miejsca, reszta węglowodanów zostaje zamieniona w tłuszcz i przechowana w tkance tłuszczowej.

Celuloza to substancja organiczna, (czyli zawierająca węgiel) najobficiej występująca na Ziemi. Tworzy podstawowy zrąb ścian komórkowych prawie wszystkich roślin i nadaje im kształt. Glukoza, która wchodzi w skład celulozy, tworzy w niej taki rodzaj wiązań, których nie są w stanie rozbić produkowane w organizmie człowieka enzymy. To, dlatego celuloza z owoców, jarzyn, warzyw strączkowych czy zbóż dociera do okrężnicy w postaci nie strawionej. Celuloza jest składnikiem błonnika, który pochłania i utrzymuje wodę, zmiękczając kał i zwiększając jego masę.

Często słyszymy, że pożywienie musi zawierać niezbędny błonnik (niestrawne resztki pokarmowe), aby lepiej funkcjonowały drogi pokarmowe i aby zmniejszyć ryzyko powstania nowotworu, chorób serca, nadciśnienia i cukrzycy. Jednakże żadna definicja „błonnika" nie jest akceptowana całkowicie i nie do końca wiadomo, w jaki sposób zapobiega on chorobom. Słuszne wydaje się twierdzenie, że błonnik to grupa węglowodanów czy substancji zawierających węglowodany, które mają następujące trzy cechy:

1) są oporne na ludzkie enzymy trawienne,

2) docierają do okrężnicy prawie w takiej samej postaci, w jakiej zostały zjedzone,

3) mają pewien wpływ na funkcjonowanie układu pokarmowego.

Błonnik składa się z celulozy, hemicelulozy, pektyn i substancji kleistych. Błonnik oczyszczony to naukowa miara ilości celulozy i ligniny w pożywieniu, poddanym w laboratorium działaniu kwasów i zasad. Ilości przybliżone często znajdujemy w tabelach dotyczących odżywiania. Błonnik dietetyczny obejmuje dwa do pięciu razy więcej substancji niż oczyszczony, w tym celulozę, ligninę, hemicelulozę, substancje kleiste, pektynę i inne składniki.

Istnieją dwie podgrupy błonnika - błonnik rozpuszczalny i błonnik nierozpuszczalny.

Jak sama nazwa sugeruje, błonnik ten może się rozpuścić w wodnistej zawartości przewodu pokarmowego, po czym zostaje zagęszczony do stanu galaretowatego. Łatwo dochodzi wtedy do fermentacji błonnika dzięki przyjaznym bakteriom, które żyją w okrężnicy i mają wpływ na funkcjonowanie całego organizmu.Błonnik rozpuszczalny dociera do okrężnicy w postaci nie strawionej. Tam następuje fermentacja i wytwarzane są gazy (dwutlenek węgla, wodór i metan), kwas mlekowy i krótko-łańcuchowe kwasy tłuszczowe, głównie octany, propioniany i maślany. Produkty fermentacji oddziałują na komórki przewodu pokarmowego lub są wchłaniane do krwi. Krótkołań-cuchowe kwasy tłuszczowe mogą powędrować do wątroby, gdzie obniżają produkcję cholesterolu i wpływają na metabolizm glukozy i tłuszczów.

Dieta bogata w błonnik rozpuszczalny obniża stężenie cholesterolu i insuliny we krwi a zwiększa uczucie sytości. Błonnik rozpuszczalny zwalnia też szybkość przechodzenia pokarmu z żołądka. Pektyna i substancje kleiste to właśnie błonnik rozpuszczalny.Inny rodzaj błonnika, nierozpuszczalny, nie odpowiada bakteriom okrężnicy i opuszcza organizm prawie w takiej samej postaci, w jakiej się do niego dostał. Błonnik nierozpuszczalny wpływa na przewód pokarmowy, zwiększając ilość kału przez zatrzymywanie wody. To z kolei zwiększa częstotliwość oddawania kału, pobudza ruchy perystaltyczne jelit i skraca czas wędrówki pożywienia przez przewód pokarmowy. Dieta bogata w błonnik nierozpuszczalny wpływa na zmniejszenie ryzyka rozwoju nowotworu okrężnicy i odbytnicy, likwiduje zaparcia i obniża ciśnienie krwi.Błonnik nierozpuszczalny to głównie celuloza i lignina. Celuloza jest węglowodanem roślinnym zawartym w miazdze owocowej i jarzynowej, skórce, łodygach i liściach, a także w zewnętrznej otoczce orzechów, nasion i ziarna. Hemi-celuloza to wielocukier zbudowany z heksoz, pentoz i form kwasowych heksoz i pentoz oraz glukozy. Znajduje się zwykle tam, gdzie celuloza. Lignina nie jest węglowodanem, chociaż znajduje się w błonach komórkowych roślin. Źródłem ligniny są otręby pszenne i zdrewniałe części owoców i warzyw. Obecność ligniny w diecie obniża wskaźnik zachorowalności na nowotwory piersi i jajników.

Gdy drożdże fermentują glukozę w cukrze, owocach i ziarnach, wytwarza się etanol.(Akochol etlowy czyl spirytus) Pod względem chemicznym etanol jest małą, rozpuszczalną w wodzie cząsteczką, łatwo wchłanianą. Jej metabolizm i odtruwanie następują głównie w wątrobie.

Działanie alkoholu jest obosieczne. U niektórych osób powoduje uzależnienie, innym pomaga utrzymać zdrowie. Alkohol może wpływać na leki i zmieniać skutki ich działania, toteż ważne jest, abyś powiedział swojemu lekarzowi, ile alkoholu dziennie wypijasz. Alkohol ma zgubny wpływ na wątrobę zwłaszcza w czasie, kiedy narząd ten potrzebuje pomocy. Lepiej unikaj alkoholu podczas choroby nowotworowej. Gdybyś chciał nadal korzystać z dobrodziejstw, jakie daje wino, zamień je na sok z czerwonych winogron.

Organizm potrzebuje starych dostaw węglowodanów w postaci glukozy, bo tylko wtedy wszystkie reakcje przemiany materii (metabolizm) zachodzą prawidłowo. Najważniejsze są potrzeby energetyczne organizmu.Głównym zadaniem węglowodanów jest dostarczenie energii. Każdy gram węglowodanów daje około czterech kilokalorii (zwykle używamy skróconej nazwy „kalorie") energii. Dotyczy to zarówno cukrów prostych, jak i skrobi.

Węglowodany wpływają też na oszczędzanie białka. Oznacza to, że jeśli nie dostarczymy organizmowi odpowiedniej ilości węglowodanów, to organizm zacznie traktować białko jako źródło energii. Aby aminokwasy były właściwie wchłaniane i pożytkowane, muszą być spożywane razem z węglowodanami. Dlatego, aby zwiększyć ilość białka wykorzystywanego do budowy nowych tkanek, trzeba przejść na dietę bogatą w węglowodany.

Węglowodany są również niezbędne do prawidłowego metabolizmu tłuszczów. Jeśli nie dostarczymy organizmowi odpowiedniej ilości węglowodanów, to do uzyskania energii zacznie zużywać tłuszcze. O to może chodzić w diecie odchudzającej. Niestety, pośrednimi produktami takiego procesu są ketony, które mogą powodować kwasicę (zbyt dużo kwasu we krwi). Sód łączy się z tymi kwasami, a utworzone sole sodowe dostają się do moczu. Duże stężenie sodu powoduje, że do moczu trafia więcej wody, co prowadzi do odwodnienia i usunięcia nadmiaru sodu. Początkowa utrata masy ciała w czasie stosowania diety niskokalorycznej jest spowodowana właśnie utratą wody, a przyczyną nieświeżego oddechu są ketony wydzielane przez płuca Glukoza jest w zasadzie jedynym źródłem energii dla mózgu. Brak glukozy lub tlenu do spalenia glukozy kończy się trwałym uszkodzeniem mózgu. Węglowodany i ich produkty są prekursorami kwasów nukleinowych, macierzy tkanki łącznej i galaktozydów tkanki nerwowej.Więcej dopisze w innym czasie Dziki Mietek

Tak zwana zdrowa żywność, która jest dobrym źródłem węglowodanów, dostarcza organizmowi również białko, sole mineralne, witamin z grupy B, niezbędnych do metabolizmu węglowodanów.

Węglowodany przed wchłonięciem w przewodzie pokarmowym muszą być rozbite na wolne monocukry.Glukoza wchłonięta przez jelito natychmiast wędruje do żyły wrotnej, która z krwią transportuje ją do wątroby, a stamtąd przechodzi do krążenia ogólnego. W czasie trawienia pokarmu, rośnie ilość glukozy we krwi. W odpowiedzi na to trzustka wydziela do krwi hormon zwany insuliną. Glukoza i insulina jednocześnie docierają z krwią do głodnych komórek.

Glukoza nie może dostać się do wnętrza komórki bez insuliny. Insulina działa niczym klucz, który otwiera drzwi komórki i uruchamia receptory (odbiorniki). Jeśli ilość wydzielonej insuliny nie jest wystarczająca, komórki zostają otoczone przez glukozę, która nie może się do nich dostać, gdyż wszystkie drzwi są zamknięte. Na tym polega mechanizm cukrzycy. Część nadmiaru glukozy jest wydzielana z moczem a badania laboratoryjne wykazują jej obecność.

Jeśli glukoza dostanie się do komórki, może być użyta na różne sposoby. Jeżeli komórka jest głodna, glukoza zostanie natychmiast wykorzystana do produkcji energii, w innym wypadku, glukoza jest zamieniana w glikogen i w ten sposób zmagazynowana. Po napełnieniu magazynu, pozostała glukoza zostaje zamieniona w tłuszcz i zgromadzona przede wszystkim w komórkach tłuszczowych.

Następnym razem, kiedy komórki będą miały zapotrzbo-wanie na energię, a w posiłku nie zostanie dostarczona glukoza, glikogen przechowywany w mięśniach i wątrobie z powrotem zostanie zamieniony w glukozę i komórki zostaną nakarmione. Po zużyciu całego glikogenu, do produkcji glukozy zostanie wykorzystany tłuszcz. To pobudza apetyt, i jesz więcej, aby dostarczyć organizmowi nowej glukozy. Proces produkowania nowej glukozy nazywamy glukoneoge-nezą (glucosa = cukier, neo = nowy, genesis = powstawać). Czasami, gdy insulina i glukoza spotykają się przed głodną komórką, okazuje się, że ma ona za mało wejść i receptorów. To powoduje opór insulinowy, który określa się jako zmniejszenie tolerancji insulinowej.

Fruktoza również jest wchłaniana przez układ wrotny. W wątrobie układ atomów fruktozy musi być zmieniany, aby mogła z niej powstać glukoza. Następnie, w razie potrzeby, wątroba uwalnia glukozę do organizmu.

Komórki nowotworowe lubią glukozę i zmieniają metabolizm organizmu, aby pozyskać jej jak najwięcej. Dążą do tego, zwiększając w wątrobie glukoneogenezę z aminokwasów, co prowadzi do utraty tkanki mięśniowej układu szkieletowego i narządów wewnętrznych. Opór insulinowy zwiększa się, więc glukoza nie może się dostać do zdrowych komórek, a to wszystko powoduje hiperglikemię, czyli duże stężenie glukozy we krwi.Jednym z głównych celów terapii polegającej na odpowiednim odżywianiu jest uniemożliwienie guzowi zdobycie glukozy, a jednocześnie dostarczenie odpowiedniej ilość tego monocukru ośrodkowemu układowi nerwowemu i do wytwarzania czerwonych krwinek. Można to osiągnąć, utrzymując jednakowy poziom cukru we krwi. Stanie się tak, jeśli zastosujesz się do następujących wskazówek:

Unikaj jedzenia i picia na pusty żołądek wszystkiego, co ma słodki smak. Chodzi tu o soki ze

słodkich owoców, warzyw, owoce, słodzone płatki śniadaniowe, miód i inne płyny słodzone

Jakimkolwiek cukrem.Zawsze jedz posiłek złożony z różnych pokarmów. Posiłek bogaty w

Węglowodany i błonnik zwolni proces opuszczania żołądka przez jedzenie, a więc opóźni

Uwalnianie glukozy. Jedz słodkie rzeczy, np. owoce, tylko z głównymi posiłkami. Pij

Rozcieńczone soki z owoców mało słodkich oraz warzyw tylko w czasie posiłków złożonych z

tłustych dań.Dieta, w której większość kalorii pochodzi z nierafinowa-nych węglowodanów ma

też inne składniki odżywcze, które powstrzymują wzrost komórek nowotworowych.

Węglowodany to różnej długości łańcuchy cukrów. Organizm zużywa je, aby uzyskać energię cieplną i mechaniczną, zaoszczędzić białka i tłuszcze oraz nakarmić pożyteczne bakterie okrężnicy i dostarczyć niestrawiony błonnik niezbędny do prawidłowego funkcjonowania tego jelita. Zdrowa i świeża żywność bogata w złożone węglowodany zapobiega zwiększaniu się stężenia glukozy, która mogłaby karmić komórki nowotworowe. Dostarcza też witamin niezbędnych do walki z rakiem, soli mineralnych i związków fitochemicznych.Dlatego tak ważne jest aby ona była jak najwyższej jakości zawsze świeża a owoce dojżałe najlepiej prosto z dżewa a jeśli nie ma pod ręką to kupować owoce sezonowe o najwyższe dojżałości.Więcej informacji w innych artykułach w tym dziale to jest medycyna naturalna Dziki Mietek La Merced Nijandari 22 październik 2009 r

. Istnieją trzy główne rodzaje węglowodanów: monosacharydy, disacharydy (dwucukry) i polisacharydy (wielocukry).

Węglowodany (cukry) proste łatwo rozpoznać w pożywieniu ze względu na ich słodki smak. Najprostszą jednostką węglowodanów są monosacharydy (mono = jeden, sacchari-de = cukier), a głównym węglowodanem naszego ciała jest glukoza. Inne monocukry, o których być może już słyszałeś, to fruktoza (główny cukier w owocach) i galaktoza (cukier, który wraz z glukozą tworzy laktozę, czyli cukier mlekowy). Monocukry dzieli się na podstawie liczby atomów węgla. Fruktoza, glukoza i galaktoza mają po 6 atomów węgla, 12 atomów tlenu i 12 atomów wodoru rozłożonych w pierścieniu. Nazywamy je heksozami . Węglowodany i większość tłuszczów, dostarczają organizmowi glukozy.

Glukoza jest paliwem dla prawie wszystkich komórek, a przy tym jest jedyną formą cukru, jaka może być transportowana we krwi. Na przykład centralny układ nerwowy używa aż dziewięciu łyżek stołowych glukozy każdego dnia, a krwinki czerwone trzech.Dlatego warto uzupełniać djetę dobrym naturalnym miodem od dobrego przczelaża aby nie był podgrzewany ani z dodatkiem przetwożonego cukru- niektórzy nieuczciwi dokarmiają w ten sposób.

Dwa połączone monocukry tworzą dwucukier. W pożywieniu znajdują się trzy dwucukry. Sacharoza jest dwucukrem, który prawdopodobnie znamy najlepiej, ponieważ jest jedynym składnikiem rafinowanego białego cukru. Składa się z jednej cząsteczki glukozy połączonej z jedną cząsteczką fruktozy. Laktoza znajduje się tylko w mleku i to ona wspomaga wchłanianie wapnia z mleka. Laktoza zbudowana jest z jednej cząsteczki glukozy i jednej cząsteczki galaktozy. Maltoza składa się z dwóch cząsteczek glukozy. Znajduje się tylko w kiełkujących ziarnach zbóż i używa się jej do produkcji napojów słodowych. Syrop słodowy z jęczmienia to smaczna substancja, której można używać zamiast cukru.

Enzymy: sacharaza i laktaza są niezbędne do rozbicia sacharozy i laktozy na monocukry składowe. Cukry te są wchłaniane przez szczytową część mikrokosmków jelita cienkiego. Wszystko, co może uszkodzić mikrokosmki, a więc np. chemioterapia czy naświetlania, ma też wpływ na zdolność organizmu do trawienia i wchłaniania cukrów. Ograniczenie tych czynności może spowodować, że sacharoza czy laktoza dotrą do okrężnicy nie strawione, tam przyciągną do siebie wodę i dojdzie do biegunki. W dodatku bakterie w okrężnicy spowodują fermentację cukru i w rezultacie wzdęcia oraz bolesne skurcze. Miliony ludzi w USA i krajach tzw zachodu utraciły zdolność do trawienia laktozy, jest to choroba zwana nietolerancją laktozową. Coraz częściej uważa się żę główną przyczyną tego jest przetważanie i konserwacja mleka.Zaburzenie to może być okresową dolegliwością podczas leczenia nowotworu. Jeśli nie możesz jeść pożywienia zawierającego laktozę, uzupełniaj brak laktazy w postaci proszku lub tabletek.albo mleka koziego lub lamy dobrze zastępuje mleko krowie oczywiście najlepiej świeże.

Łańcuchy kilku cukrów prostych nazywamy wielocukrami lub polisacharydami (poly  dużo, wiele). Wielocukry zawarte w pożywieniu to: skrobia, dekstryna, celuloza i glikogen.

Połowa węglowodanów, które spożywamy, to skrobia. Gotowanie jedzenia zmiękcza komórki, które zawierają skrobię i następuje ich rozerwanie, co udostępnia skrobię enzymom trawiennym przewodu pokarmowego. Każda roślina produkuje swój własny, unikalny rodzaj skrobi. Poszczególne rodzaje różnią się między sobą liczbą cząsteczek glukozy i ich rozmieszczeniem. Skrobia może występować w formie prostych łańcuchów łączących pierścienie glukozy lub w postaci różnie rozmieszczonych rozgałęzień. Skrobia zawiera więc energię uwalnianą stopniowo, gdyż glukoza uwalnia się z niej do krwioobiegu cząsteczka po cząsteczce, a więc z pewnym opóźnieniem.

Gdy nastąpi częściowe rozbicie skrobi, tworzą się dekstryny. Dzieje się to np. podczas używania suchego ciepła do przygotowania potraw (chleb opiekany w tosterze) lub podczas działania enzymów trawiennych. Dekstryny są słodsze niż skrobia i lepiej się rozpuszczają. Cwibak to suchy, twardy chleb upieczony ze skrobi rozbitej na dekstrynę, łatwy do strawienia i dlatego karmi się nim dzieci. Syrop kukurydziany to częściowo rozbite łańcuchy skrobi kukurydzianej. Rośliny magazynują węglowodany w formie skrobi, natomiast zwierzęta w postaci dużych cząsteczek zwanych glikoge-nem. Glikogen to najbardziej dostępna postać spolimeryzo-wanej glukozy. Wątroba i mięśnie magazynują około 300 g glikogenu - wystarczająca ilość paliwa dla organizmu na pół dnia. 0ednakże mięso, które spożywamy, zawiera bardzo mało glikogenu, gdyż zmienia się on w kwas mlekowy, w czasie uboju). Jeśli jemy więcej węglowodanów niż potrzebujemy w danej chwili, to ich nie wykorzystana część jest magazynowana właśnie jako glikogen. Jeżeli nie jest już możliwe magazynowanie węglowodanów w wątrobie, z powodu braku miejsca, reszta węglowodanów zostaje zamieniona w tłuszcz i przechowana w tkance tłuszczowej.Celuloza to substancja organiczna (czyli zawierająca węgiel) najobficiej występująca na Ziemi. Tworzy podstawowy zrąb ścian komórkowych prawie wszystkich roślin i nadaje im kształt. Glukoza, która wchodzi w skład celulozy, tworzy w niej taki rodzaj wiązań, których nie są w stanie rozbić produkowane w organizmie człowieka enzymy. To dlatego celuloza z owoców, jarzyn, warzyw strączkowych czy zbóż dociera do okrężnicy w postaci nie strawionej. Celuloza jest składnikiem błonnika, który pochłania i utrzymuje wodę, zmiękczając kał i zwiększając jego masę.Często słyszymy, że pożywienie musi zawierać niezbędny błonnik (niestrawne resztki pokarmowe), aby lepiej funkcjonowały drogi pokarmowe i aby zmniejszyć ryzyko powstania nowotworu, chorób serca, nadciśnienia i cukrzycy. Jednakże żadna definicja „błonnika" nie jest akceptowana całkowicie i nie do końca wiadomo, w jaki sposób zapobiega on chorobom. Słuszne wydaje się twierdzenie, że błonnik to grupa węglowodanów czy substancji zawierających węglowodany, które mają następujące trzy cechy:

1) są oporne na ludzkie enzymy trawienne,

2) docierają do okrężnicy prawie w takiej samej postaci, w jakiej zostały zjedzone,

3) mają pewien wpływ na funkcjonowanie układu pokarmowego.

Błonnik składa się z celulozy, hemicelulozy, pektyn i substancji kleistych. Błonnik oczyszczony to naukowa miara ilości celulozy i ligniny w pożywieniu, poddanym w laboratorium działaniu kwasów i zasad. Ilości przybliżone często znajdujemy w tabelach dotyczących odżywiania. Błonnik dietetyczny obejmuje dwa do pięciu razy więcej substancji niż oczyszczony, w tym celulozę, ligninę, hemicelulozę, substancje kleiste, pektynę i inne składniki.

Istnieją dwie podgrupy błonnika - błonnik rozpuszczalny i błonnik nierozpuszczalny.

Jak sama nazwa sugeruje, błonnik ten może się rozpuścić w wodnistej zawartości przewodu pokarmowego, po czym zostaje zagęszczony do stanu galaretowatego. Łatwo dochodzi wtedy do fermentacji błonnika dzięki przyjaznym bakteriom, które żyją w okrężnicy i mają wpływ na funkcjonowanie całego organizmu.Błonnik rozpuszczalny dociera do okrężnicy w postaci nie strawionej. Tam następuje fermentacja i wytwarzane są gazy (dwutlenek węgla, wodór i metan), kwas mlekowy i krótko-łańcuchowe kwasy tłuszczowe, głównie octany, propioniany i maślany. Produkty fermentacji oddziałują na komórki przewodu pokarmowego lub są wchłaniane do krwi. Krótkołań-cuchowe kwasy tłuszczowe mogą powędrować do wątroby, gdzie obniżają produkcję cholesterolu i wpływają na metabolizm glukozy i tłuszczów.Dieta bogata w błonnik rozpuszczalny obniża stężenie cholesterolu i insuliny we krwi a zwiększa uczucie sytości. Błonnik rozpuszczalny zwalnia też szybkość przechodzenia pokarmu z żołądka. Pektyna i substancje kleiste to właśnie błonnik rozpuszczalny.Inny rodzaj błonnika, nierozpuszczalny, nie odpowiada bakteriom okrężnicy i opuszcza organizm prawie w takiej samej postaci, w jakiej się do niego dostał. Błonnik nierozpuszczalny wpływa na przewód pokarmowy, zwiększając ilość kału przez zatrzymywanie wody. To z kolei zwiększa częstotliwość oddawania kału, pobudza ruchy perystaltyczne jelit i skraca czas wędrówki pożywienia przez przewód pokarmowy. Dieta bogata w błonnik nierozpuszczalny wpływa na zmniejszenie ryzyka rozwoju nowotworu okrężnicy i odbytnicy, likwiduje zaparcia i obniża ciśnienie krwi.Błonnik nierozpuszczalny to głównie celuloza i lignina. Celuloza jest węglowodanem roślinnym zawartym w miazdze owocowej i jarzynowej, skórce, łodygach i liściach, a także w zewnętrznej otoczce orzechów, nasion i ziarna. Hemi-celuloza to wielocukier zbudowany z heksoz, pentoz i form kwasowych heksoz i pentoz oraz glukozy. Znajduje się zwykle tam, gdzie celuloza. Lignina nie jest węglowodanem, chociaż znajduje się w błonach komórkowych roślin. Źródłem ligniny są otręby pszenne i zdrewniałe części owoców i warzyw. Obecność ligniny w diecie obniża wskaźnik zachorowalności na nowotwory piersi i jajników.

Gdy drożdże fermentują glukozę w cukrze, owocach i ziarnach, wytwarza się etanol.(Alkochol etylowy czyli spirytus) Pod względem chemicznym etanol jest małą, rozpuszczalną w wodzie cząsteczką, łatwo wchłanianą. Jej metabolizm i odtruwanie następują głównie w wątrobie.

Działanie alkoholu jest obosieczne. U niektórych osób powoduje uzależnienie, innym pomaga utrzymać zdrowie. Alkohol może wpływać na leki i zmieniać skutki ich działania, toteż ważne jest, abyś powiedział swojemu lekarzowi, ile alkoholu dziennie wypijasz. Alkohol ma zgubny wpływ na wątrobę zwłaszcza w czasie, kiedy narząd ten potrzebuje pomocy. Lepiej unikaj alkoholu podczas choroby nowotworowej. Gdybyś chciał nadal korzystać z dobrodziejstw, jakie daje wino, zamień je na sok z czerwonych winogron.

Organizm potrzebuje stałych dostaw węglowodanów w postaci glukozy, bo tylko wtedy wszystkie reakcje przemiany materii (metabolizm) zachodzą prawidłowo. Najważniejsze są potrzeby energetyczne organizmu.Głównym zadaniem węglowodanów jest dostarczenie energii. Każdy gram węglowodanów daje około czterech kilokalorii (zwykle używamy skróconej nazwy „kalorie") energii. Dotyczy to zarówno cukrów prostych, jak i skrobi.Węglowodany wpływają też na oszczędzanie białka. Oznacza to, że jeśli nie dostarczymy organizmowi odpowiedniej ilości węglowodanów, to organizm zacznie traktować białko jako źródło energii. Aby aminokwasy były właściwie wchłaniane i pożytkowane, muszą być spożywane razem z węglowodanami. Dlatego, aby zwiększyć ilość białka wykorzystywanego do budowy nowych tkanek, trzeba przejść na dietę bogatą w węglowodany.Węglowodany są również niezbędne do prawidłowego metabolizmu tłuszczów. Jeśli nie dostarczymy organizmowi odpowiedniej ilości węglowodanów, to do uzyskania energii zacznie zużywać tłuszcze. O to może chodzić w diecie odchudzającej. Niestety, pośrednimi produktami takiego procesu są ketony, które mogą powodować kwasicę (zbyt dużo kwasu we krwi). Sód łączy się z tymi kwasami, a utworzone sole sodowe dostają się do moczu. Duże stężenie sodu powoduje, że do moczu trafia więcej wody, co prowadzi do odwodnienia i usunięcia nadmiaru sodu. Początkowa utrata masy ciała w czasie stosowania diety niskokalorycznej jest spowodowana właśnie utratą wody, a przyczyną nieświeżego oddechu są ketony wydzielane przez płuca.Glukoza jest w zasadzie jedynym źródłem energii dla mózgu. Brak glukozy lub tlenu do spalenia glukozy kończy się trwałym uszkodzeniem mózgu. Węglowodany i ich produkty są prekursorami kwasów nukleinowych, macierzy tkanki łącznej i galaktozydów tkanki nerwowej.

Tak zwana zdrowa żywność, która jest dobrym źródłem węglowodanów, dostarcza organizmowi również białko, sole mineralne, witamin z grupy B, niezbędnych do metabolizmu węglowodanów.

Węglowodany przed wchłonięciem w przewodzie pokarmowym muszą być rozbite na wolne monocukry.Glukoza wchłonięta przez jelito natychmiast wędruje do żyły wrotnej, która z krwią transportuje ją do wątroby, a stamtąd przechodzi do krążenia ogólnego. W czasie trawienia pokarmu, rośnie ilość glukozy we krwi. W odpowiedzi na to trzustka wydziela do krwi hormon zwany insuliną. Glukoza i insulina jednocześnie docierają z krwią do głodnych komórek.

Glukoza nie może dostać się do wnętrza komórki bez insuliny. Insulina działa niczym klucz, który otwiera drzwi komórki i uruchamia receptory (odbiorniki). Jeśli ilość wydzielonej insuliny nie jest wystarczająca, komórki zostają otoczone przez glukozę, która nie może się do nich dostać, gdyż wszystkie drzwi są zamknięte. Na tym polega mechanizm cukrzycy. Część nadmiaru glukozy jest wydzielana z moczem a badania laboratoryjne wykazują jej obecność.

Jeśli glukoza dostanie się do komórki, może być użyta na różne sposoby. Jeżeli komórka jest głodna, glukoza zostanie natychmiast wykorzystana do produkcji energii, w innym wypadku, glukoza jest zamieniana w glikogen i w ten sposób zmagazynowana. Po napełnieniu magazynu, pozostała glukoza zostaje zamieniona w tłuszcz i zgromadzona przede wszystkim w komórkach tłuszczowych.

Następnym razem, kiedy komórki będą miały zapotrzbowanie na energię, a w posiłku nie zostanie dostarczona glukoza, glikogen przechowywany w mięśniach i wątrobie z powrotem zostanie zamieniony w glukozę i komórki zostaną nakarmione. Po zużyciu całego glikogenu, do produkcji glukozy zostanie wykorzystany tłuszcz. To pobudza apetyt, i jesz więcej, aby dostarczyć organizmowi nowej glukozy. Proces produkowania nowej glukozy nazywamy glukoneogenezą. Czasami, gdy insulina i glukoza spotykają się przed głodną komórką, okazuje się, że ma ona za mało wejść i receptorów. To powoduje opór insulinowy, który określa się jako zmniejszenie tolerancji insulinowej.

Fruktoza również jest wchłaniana przez układ wrotny. W wątrobie układ atomów fruktozy musi być zmieniany, aby mogła z niej powstać glukoza. Następnie, w razie potrzeby, wątroba uwalnia glukozę do organizmu.

Komórki nowotworowe lubią glukozę i zmieniają metabolizm organizmu, aby pozyskać jej jak najwięcej. Dążą do tego, zwiększając w wątrobie glukoneogenezę z aminokwasów, co prowadzi do utraty tkanki mięśniowej układu szkieletowego i narządów wewnętrznych. Opór insulinowy zwiększa się, więc glukoza nie może się dostać do zdrowych komórek, a to wszystko powoduje hiperglikemię, czyli duże stężenie glukozy we krwi.

Jednym z głównych celów terapii polegającej na odpowiednim odżywianiu jest uniemożliwienie guzowi zdobycie glukozy, a jednocześnie dostarczenie odpowiedniej ilość tego monocukru ośrodkowemu układowi nerwowemu i do wytwarzania czerwonych krwinek. Można to osiągnąć, utrzymując jednakowy poziom cukru we krwi. Stanie się tak, jeśli zastosujesz się do następujących wskazówek:Unikaj jedzenia i picia na pusty żołądek wszystkiego, co ma słodki smak. Chodzi tu o soki ze słodkich owoców, warzyw, owoce, słodzone płatki śniadaniowe, miód i inne płyny słodzone jakimkolwiek cukrem.Zawsze jedz posiłek złożony z różnych pokarmów. Posiłek bogaty w węglowodany i błonnik zwolni proces opuszczania żołądka przez jedzenie, a więc opóźni uwalnianie glukozy.Jedz słodkie rzeczy, np. owoce, tylko z głównymi posiłkami. Pij rozcieńczone soki z owoców mało słodkich oraz warzyw - ale nie można mieszać warzyw i owoców aniw sokach ani jeść razem przynajmniej 2 godziny przerwy pomiędzy nimi- tylko w czasie posiłków złożonych z tłustych dań.Dieta, w której większość kalorii pochodzi z nierafinowanych węglowodanów ma też inne składniki odżywcze, które powstrzymują wzrost komórek nowotworowych.

Węglowodany to różnej długości łańcuchy cukrów. Organizm zużywa je, aby uzyskać energię cieplną i mechaniczną, zaoszczędzić białka i tłuszcze oraz nakarmić pożyteczne bakterie okrężnicy i dostarczyć niestrawiony błonnik niezbędny do prawidłowego funkcjonowania tego jelita. Zdrowa i świeża żywność bogata w złożone węglowodany zapobiega zwiększaniu się stężenia glukozy, która mogłaby karmić komórki nowotworowe. Dostarcza też witamin niezbędnych do walki z rakiem, soli mineralnych i związków fitochemicznych Dlatego warto poszukać jak najbardziej dojzalych owocow najlepiej prosto z drzewa a wypadku braku używać tylko sezonowych.Więcej dopisze w innym terminie Dziki Mietek

Przed i w czasie leczenia

• Jeżeli stres wywołuje niepokój w żołądku, to staraj się z tym walczyć robiąc głębokie i długie oddechy. Ciekawe czemu tak wielu zapomina o tej metodzie, a przecież bardzo łagodzi ona skutki napięć.

• Nie jedz dwie godziny przed i po chemioterapii. Leki mogą pobudzać żołądek i ośrodek wymiotny w mózgu.

• Unikaj jedzenia silnie pachnących potraw w dniu leczenia. Mogłyby w późniejszym czasie przypominać o nudnościach i nawet je wywoływać „na samą myśl o tym".

Jak zapobiegać nudnościom po leczeniu

• Jedz posiłki małe, ale często, a nie trzy większe, jak dotychczas. Unikaj picia dużych ilości płynu w czasie jedzenia. Nadmiar płynów czy pokarmu powoduje rozciąganie ścian żołądka i receptorów, które wysyłają sygnały do ośrodka wymiotnego w mózgu. Z tego samego powodu nie należy pić napojów gazowanych.

• Ważna jest pozycja ciała. Jeść powinno się na siedząco. Nie należy kłaść się natychmiast po posiłku. Leżenie na brzuchu sprzyja powracaniu pokarmu do przełyku.

• Jedzenie powinno się odbywać w spokoju, bez pośpiechu. Można czytać albo oglądać telewizję. Po posiłku trzeba się odprężyć w pozycji siedzącej. W czasie jedzenia unikaj załatwiania spraw i dyskusji.

• Unikaj zapachów kuchennych. Silne wonie można likwidować gotując w szybkowarze. Warto kupić tzw. od-świeżacze, które działają na zasadzie zastępowania wyziewów przyjemnym zapachem delikatnej perfumy. Są sprzedawane w sprayu jako preparaty do usuwania zapachów zwierząt domowych.

• Perfumy o ciężkim zapachu i dym papierosowy powodują nudności. Kupuj środki czyszczące i higieny osobistej z oznaczeniem na etykiecie, że są „bezwonne" lub „nie zawierają środków zapachowych". (Na mnie wymiotnie działały chusteczki jednorazowe nawaniane perfumami).

• Nie jedz pokarmów polewanych tłuszczem ani wysoko-tłuszczowych. Tłuszcze sprzyjają długiemu pozostawaniu pożywienia w żołądku, co zwiększa możliwość występowania wymiotów. Unikaj pokarmów mocno wysmażonych, mięsa, pełnego mleka i serów, masła, oleju, majonezu, chipsów i frytek, a także masła orzechowego, nutelli itp.

• Jedz wszystko co łatwo strawne, a więc krakersy, lekko solone precle, sucharki, bułki. Unikaj pożywienia surowego, zawierającego duże ilości włókna roślinnego. Zawsze każdy kęs dokładnie przeżuj, zanim go połkniesz. Pod koniec dnia przyjmuj pokarmy niskotłuszczowe i wysoko-białkowe, na przykład pierś kurczęcia bez skóry, delikatną rybę albo zupę jarzynową.

• Unikaj potraw o silnym zapachu i smaku, takich jak cebula. czosnek, chrzan, kapusta, brokuły, kalafior, brukselka, jajka, ostra papryka oraz potraw mocno przyprawionych. Nie jedz potraw, po których ci się odbija.

Jak złagodzić nudności po terapii

• W uspokojeniu żołądka pomagają zimne, niekwaśne płyny. Mam tu na myśli małe łyki lodowatej wody, herbaty, herbaty ziołowej i owocowych sorbetów.

• Pij płyny solone. Polecam np. rosół, który jest bardzo pożywny. Pomaga również herbata miętowa.

• Jeśli nie masz ochoty na jedzenie, nie jedz.  Posłuchaj swojego żołądka i poczekaj, aż nudności miną.

• Imbir w kapsułkach często pomaga w łagodzeniu nudności, ale nie wtedy, gdy już doszło do wymiotów.

• Przyłóż lód na kark. Miej zawsze w lodówce kostki lodu, aby móc ich użyć w każde) chwili.

• Wietrz mieszkanie. Zapach perfum i dym papierosowy potęgują nudności i często prowadzą do wy Razem stanowią one układ miotów.

• Pamiętaj o utrzymywaniu  zębów,  języka i jamy ustnej w czystości.

Ostre nudności

Jeśli nasze rady nie przynoszą poprawy, skontaktuj się z lekarzem lub pielęgniarką. Być może niezbędna jest kroplówka nawadniająca i uzupełniająca elektrolity.